بیماری دیورتیکولی کولون

ديورتيکول‌ها در کولون شايع‌تر از هرجاى ديگر دستگاه گوارش هستند. ديورتيکول‌هاى کولون اکتسابى هستند و تحت عنوان کاذب طبقه‌بندى مى‌شوند، چرا که حاوى مخاط و زيرمخاطى هستند که از وراى لايه‌هاى عضلانى هرنيه شده است. ديورتيکول‌هاى حقيقى حاوى تمام لايه‌هاى ديوارهٔ روده در کولون نادر هستند. ديورتيکول‌هاى کولون ديورتيکول‌هاى فشارى (pulsion) هستند (نه کششى [traction])، چرا که در اثر فشار داخل مجرا به بيرون رانده شده‌اند. حدوداً ۹۵% بيماران دچار ديورتيکول، درگيرى کولون سيگموئيد دارند. قسمت‌هاى نزولي، عرضى و صعودى کولون به‌ترتيب نزولى شايع‌ترين محل‌هاى بروز ديورتيکول هستند. ميزان وقوع ديورتيکول با افزايش سن بالا مى‌رود و به رژيم غذائى بستگى دارد.

پاتوژنز ديورتيکول‌ها نيازمند نقايصى در ديواره کولون و افزايش فشار در داخل مجرا به نسبت سطح سروزى است. سوراخ‌هاى کوچک روى لايهٔ عضلانى حلقوى براى نفوذ عروق خونى تغذيه‌کننده، در بسيارى از افراد محل ايجاد ديورتيکول‌ها هستند. ۱. ديورتيکولوز همراه با افزايش تحرک؛ و ۲. ديورتيکولوز توده‌اى ساده. در نوع اول عضلات کولون کوتاه و ضخيم‌شده فشار کولون افزايش يافته و بيمار ممکن است دچار درد و تغيير الگوى اجابت مزاج شود به‌نظر مى‌رسد علت اين حالت هيپرتروفى فعاليتى به‌علت رژيم کم فيبر و مدفوع خشک و سفت باشد. علت اينکه ديورتيکول در سيگموئيد از همه‌جا شايع‌تر است براساس قانون لاپلاس توجيه مى‌شود چرا که قطر کولون در سيگموئيد از بقيه جاها کمتر است.

قبلاً تصور مى‌شد که سندرم رودهٔ تحريک‌پذير يک حالت پيش ديورتيکولى است، ولى الگوهاى حرکت کولون در بيمارى ديورتيکولى و سندرم رودهٔ تحريک‌پذير متفاوت هستند.

در بيماران دچار ديورتيکولوز توده‌اى ساده، نماى ظاهرى عضلات روده و فشار روده اغلب طبيعى هستند و بيماران اغلب شکايتى ندارند و ديورتيکول‌ها در سرتاسر کولون ديده مى‌شوند. احتمالاً، ناهنجارى اوليه ضعف ديوارهٔ کولون ناشى از افزايش سن يا بيمارى است. جالب است که سندرم اهلرز - دانلوس و سندرم مارفان - که هر دوى آنها بافت همبند غيرطبيعى را درگير مى‌کنند - با ديورتيکولوز کولون ارتباط دارند.