جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

جدول نیاز روزانه بالغین به انرژی


  ذخاير پروتئينى (احشائى و پيکري) و چربى
ميزان ذخاير احشائى پروتئين با توجه به ميزان کل پروتئين، آلبومين و ترانسفرين سرم؛ شمارش کلى لنفوسيت‌ها؛ و تست آنتى‌ژنى پوستى تخمين زده مى‌شود.
ميزان ذخاير پروتئينى پيکرى (اسکلتي) - اکثر پروتئين در عضلهٔ اسکلتى جاى مى‌گيرد - با اندازه‌گيرى محيط وسط بازو تخمين زده مى‌شود. از عدد به‌دست آمده، ميزان بافت زيرجلدى (triceps skin fold (TSF کسر شده، محيط عضلات وسط بازو (midarm muscle circumference (MAMC حاصل مى‌شود. نتيجه با مقادير طبيعى برحسب سن و جنس بيمار مقايسه شده، ميزان کمبود پروتئين يا ذخيرهٔ آن تعيين مى‌گردد. ميزان ذخيرهٔ چربى از روى ضخامت چين پوستى در محاذات عضلهٔ سه‌سر (TSF) تعيين مى‌شود.
  تعيين تعادل ۲۴ ساعتهٔ نيتروژن
با اندازه‌گيرى تعادل نيتروژن (دريافت نيتروژن، منهاى دفع نيتروژن) مى‌توان ميزان سنتز يا تجزيهٔ پروتئين را تعيين نمود. نيتروژن دريافتي، کل نيتروژنى است که از طريق تغذيه دهانى يا وريدى به بدن مى‌رسد. برون‌ده نيتروژن مجموع نيتروژن دفع شده از ادرار، درناژ فيستولي، اسهال، غيره مى‌باشد. روش معمول، اندازه‌گيرى غلظت نيتروژن موجود در يک نمونه از ادرار ۲۴ ساعته، و سپس محاسبه ميزان کل نيتروژن با توجه به حجم ادرار مى‌باشد. به‌علت دفع نيتروژن از طريق مدفوع و پوسته‌ريزي، يک فاکتور تصحيحى به اين ميزان اضافه مى‌گردد. تفاوت ميزان نيتروژن دريافتى با نيتروژن دفع شده، تعادل ۲۴ ساعتهٔ نيتروژن را تعيين مى‌کند.
تعيين تعادل نيتروژن بايد در بيمارانى که درمان تغذيه‌اى دريافت مى‌نمايند به‌صورت معمول و در بيماران شديداً بدحال، هرهفته انجام گيرد. در کل، بيمارانى که تعادل نيتروژنى آنها مثبت مى‌باشد، نياز به درمان تغذيه‌اى ندارند، در صورتى‌که در تعادل نيتروژن منفي، درمان تغذيه‌اى ضرورت مى‌يابد.
  جدول ارزيابى تغذيه‌اى
شرح حال
بيمارى فعلى  = وزن ايده‌آل / وزن فعلى × ۱۰۰
درصد وزن بدن در حالت معمول = وزن معمول / وزن فعلى × ۱۰۰
سابقه بيمارى قبلى که در زمينهٔ ايجاد سوءتغذيه را مساعد کرده باشد
معاينه فيزيکى
پوست: حالت، قوام بافت، راش، فوليکول، هيپرکراتوز، تغيير شکل ناخن
مو: حالت، قوام، ريزش اخير
چشم: کراتوکونژونکتيويت، شب‌کوري
دهان: شيلوزيس، گلوسيت، آتروفى مخاط، وضعيت دندان‌ها
قلب: بزرگى حفرات، سوفل
شکم: هپاتومگالي، توده، استومي، فيستول
رکتوم: رنگ مدفوع، فيستول پرينه
نورولوژيک: نوروپاتى محيطي، اختلال ستون خلفى - طرفى
اندام‌ها: اندازه و قدرت عضلاني، ادم پا
تست‌هاى آزمايشگاهى
CBC: هموگلوبين، هماتوکريت، اندکس‌هاى گلبول قرمز، شمارش WBC و افتراق آنها، شمارش کل لنفوسيتي(۱)، شمارش پلاکتى
الکتروليت‌ها: سديم، پتاسيم، کلر، کلسيم، فسفات، منيزيم
 SGPT) ALT, (SGOT) AST : LFT)، آلکالن فسفاتاز، بيلى‌روبين،   آلبومين (۲)،   پره آلبومين(۳)، پروتئين متصل‌شونده به رتينول(۴)، پروترومبين
متفرقه: BUN، کراتينين، TG، کلسترول، FFA، کتون‌ها، اسيد اوريک، کلسيم، مس، روي، منيزيم، ترانسفرين(۵)
(۱). شمارش کامل لنفوسيتى (طبيعى =۴۰۰۰-۱۵۰۰/μL)
سوءتغذيه خفيف: ۲۰۰۰-۱۲۰۰/ μL
سوءتغذيه متوسط: ۱۲۰۰-۸۰۰/μL
سوءتغذيه شديد:<۸۰۰/μL
(۲). آلبومين (طبيعى > ۵/۳ g/dL)
سوءتغذيه خفيف: ۲/۳-۸/۲ g/dL
سوءتغذيه متوسط: ۷/۲-۱/۲ g/dL
سوءتغذيه شديد: < ۱/۲ g/dL
(۳). پره‌آلبومين (طبيعى = ۴۲-۱۷ mg/dL): مقادير کمتر از ۱۷ mg/dL نشانهٔ سوءتغذيه مى‌باشد.
(۴). پروتئين متصل‌شونده به رتينول (طبيعى = ۱/۶-۱/۴ mg/dL) مقادير کمتر از ۱/۴ mg/dL نشانهٔ سوءتغذيه مى‌باشد.
(۵). ترانسفرين (طبيعى > ۲۵۰ mg/dL)
سوءتغذيه خفيف: ۲۵۰-۲۰۰ mg/dL
سوءتغذيه متوسط: ۲۰۰-۱۰۰ mg/dL
سوء تغذيه شديد: > ۱۰۰ mg/dL
  تعيين نيازهاى انرژى
  جدول نياز روزانه بالغين به انرژى
هدف Kcal برحسب کيلوگرم (روزانه)
کاهش وزن ۲۵-۲۰
نگهدارى وزن ۳۵-۳۰
افزايش وزن ۴۰-۳۵
دقيق‌ترين روش تعيين نياز روزانه يک فرد بالغ به انرژي، کالرى‌مترى غيرمستقيم مى‌باشد. در اين روش، با جمع‌آورى O2 و CO2 بازدمى و نيتروژن ادرار در زمان معين، ميزان توليد Vo2)O2) و (CO2 (Vco2 اندازه‌گيرى مى‌شود. باقيماندهٔ انرژى مصرفى (REE) برحسب کيلوکالرى (kcal) در دقيقه، از فرمول Weir محاسبه مى‌گردد:
kcal/min = ۳/۹(Vo2) + ۱/۱ (Vco2) - ۲/۲ (نيتروژن ادرار)
(نيتروژن ادرار) VCo2 - ۵/۹/ (نيتروژن ادرار) VO2 - ۴/۸ = غيرپروتئينى RQ
در اين روابط(۱) Vo2 و Vco2 نشاندهندهٔ اکسيژن مصرف‌شده و CO2 توليد‌شده، برحسب ml/min؛ و نيتروژن ادرار برحسب g/min مى‌باشد.
ضريب تنفسى غيرپروتئينى (RQ) درصدى از کربوهيدرات و چربى مى‌باشد که براى توليد انرژى مصرف شده است. اگر RQ=۱ و کربوهيدرات خالص اکسيدشده است و در صورتى که RQ = ۰/۷، فقط چربى سوخته است. از RQ غيرپروتئينى براى اندازه‌گيرى پاسخ متابوليک بيمار به درمان تغذيه‌اى استفاده مى‌شود. در تئوري، تجويز مقادير زياد گلوکز به بيماران دچار سپسيس و بيمارى انسداد مزمن ريه (COPD)، مى‌تواند به‌علت افزايش Vco2 باعث احتباس CO2 گردد.
(۱). اين فرمول در ترجمه کتاب کارنت به اشتباه نوشته شده است.


همچنین مشاهده کنید