سابقه خانوادگی

مصاحبه‌کننده بايد امور مختلف را در نظر گرفته، به‌دنبال نشانه‌هاى لازم بگردد؛ با اين ديد که بيمار ممکن است مهم‌ترين نشانه‌ها را - مثلاً خونريزى از رکتوم - مطرح نکند، به اين اميد (ناشى از ترس) که دربارهٔ آن از وى سؤال خاصى نشده و يا اينکه اگر چنين موردى در معاينه کشف نشده، نمى‌تواند جدى باشد.

درد

در موارد درد بسيار شديد - در اثر عفونت، التهاب يا بيمارى عروقى - حرکات بيمار معمولاً بسيار محدود شده‌اند.

درد متوسط، در اثر ترس و اضطراب، عذاب‌آور مى‌گردد. بهترين راه تسکين، اين است که به‌جاى تزريق مورفين، به بيمار اطمينان و آرامش داده شود.

استفراغ

تعداد، مقدار، نوع مواد استفراغي، رنگ آن و جهنده بودن آن از موارد کمک‌کننده مى‌باشد.

تغيير در نحوه اجابت مزاج

تغيير در اجابت مزاج شکايت شايع و معمولاً بى‌اهميتى است. در هر حال اگر فردى که همواره اجابت مزاج منظمى داشته، متوجه تغيير قابل توجهى شود، به‌خصوص اگر به‌صورت اسهال و يبوست متناوب باشد، بايد به کنسر کولون شک کرد.

تروما

هنگامى‌که سابقهٔ تروما وجود دارد، جزئيات بايد دقيقاً موردنظر قرار گيرند. فراموشى رتروگراد همواره نشانگر درجاتى از آسيب مغزى است.

احتمال اين که علت يک بيمارى زمينه‌اى مانند صرع، ديابت و بيمارى شرائين کرونر يا هيپوگليسمى باشد، بايد بررسى شود.

هماتمز و هماتوشزى

خونريزى بايد از نظر لخته يا روان بودن، قرمز روشن يا تيره بودن بررسى گردد. شايع‌ترين اشتباه اين است که علت خونريزى از رکتوم را هموروئيد بدانيم.

سابقه خانوادگى

در موارد خاصى از جراحي، سابقهٔ خانوادگى اهميت زيادى دارد. پوليپوزکولون يک مثال کلاسيک است، ديابت، سندرم پوتزجگرز، پانکراتيت مزمن، سندرم‌هاى مولتى گلاندولر و اختلالات اندوکرين ديگر و سرطان نيز با داشتن سابقهٔ خانوادگى بهتر درک و ارزيابى مى‌شوند.

سابقه قبلى

جزئيات سوابق قبلى ممکن است موارد گنگ بيمارى فعلى را روشن سازند. بيمارى که داراى سابقه طولانى و پيچيده از ناخوشى‌ها و صدمات مى‌باشد نسبت به بيمار بسيار مسنى که براى اولين‌بار نياز به جراحى پيدا کرده است شانس بسيار کمترى دارد.

به‌نظر بسيارى از پزشکان باتجربه بايد هم‌زمان با معاينه هر ارگان در مورد سابقهٔ قبلى بيمار از وى سؤال شود.

وضعيت روانى بيمار

مشاورهٔ روان‌پزشکى در برخورد با بيمار جراحى به‌ندرت لازم است، ولى در مواردى کمک بزرگى محسوب مى‌شود.

اين مسئله به‌خصوص در مورد مراقبت از بيماران مبتلا به بيمارى‌هاى بدخيم يا نيازمند به اعمال جراحى خاصى مانند آمپوتاسيون، ايلئوستومى يا کولوستومى صدق مى‌کند. در اين مواقع بيمار بايد بيشتر توسط جراح و گروه جراحى حمايت شود تا توسط يک روان‌پزشک.