مطالبی پیرامون ورزش

تب روماتيسمى شايع‌ترين علت نارسائى آئورت (AR) است و اغلب با بيمارى دريچهٔ ميترال همراه مى‌باشد. بيمارى‌هاى نسج هم‌بند و اتساع قوس آئورت از علل ناشايع (AR) محسوب مى‌شود.

نارسائى آئورت به اتساع قابل ملاحظهٔ بطن، چپ و نارسائى ثانويهٔ ميترال منتهى مى‌گردد. در طى مراحل اوليه بيماري، قلب از طريق هيپروتروفى برونگرا (eccentric)، افزايش حجم دياستولى بطن چپ را جبران مى‌کند. اين بيماران داراى قلب بزرگ، کسر جهشى خوب، حجم‌هاى دياستولى بالا و فشارهاى دياستولى طبيعى هستند. با ادامهٔ اتساع بطني، عملکرد سيستولى بطن چپ به‌تدريج مختل مى‌گردد. بروز نارسائى ميترال باعث اتساع دهليز چپ و افزايش فشارهاى دهليز چپ و ريوى مى‌شود. از آنجا که جريان خون شريان کرونر نسبت مستقيمى با فشار خون دياستولى دارد، جريان خون کرونرى کاهش مى‌يابد که مى‌تواند به ايسکمى ميوکارد بيانجامد. نشانه‌هاى ايسکمى ميوکارد در اواخر سير بيمارى رخ مى‌دهند و معمولاً با فعاليت يا براديکاردى (آنژين شبانه) ايجاد مى‌شوند.

تشخيص

اکوکارديوگرافى داپلر تشخيص و ارزيابى شدت AR را مقدور مى‌سازد. اندازه‌گيرى حجم پايان سيستولى يک معيار کلى مناسب براى عملکرد ميوکارد است.

درمان

ديژيتال داروى انتخابى است و بايد در تمام بيماران داراى بطن‌هاى متسع مصرف شود. داروهاى متسع‌کنندهٔ عروقى و ديورتيک در بيماران مبتلاء به اختلال عملکرد بطن چپ لازم مى‌باشند. بيماران داراى عملکرد مناسب بطن چپ بايد با انجام تست ورزشى قلبى ريوى و اکوکارديوگرافى داپلر حداقل هر ۶ ماه مورد ارزيابى مجدد قرار بگيرند. درمان جراحى در بيمارانى که حتى قبل از پيدايش اختلال عملکرد بطن چپ دچار افت پيشرونده در ظرفيت ورزشى مى‌شوند، کاربرد دارد. به‌علاوه، وضع بيماران مبتلاء به اختلال عملکرد شديد بطن چپ اغلب وخيم مى‌شود و به‌دنبال عمل جراحى اين بيماران مرگ و مير بالائى دارند.

مطالبى پيرامون ورزش

در نارسائى آئورت، تا زمانى‌که بيمار علائم اختلال عملکرد بطن چپ را نشان نداده، هيچ‌گونه محدوديتى براى ورزش وجود ندارد. در صورت بروز اين اختلال، بيماران بايد از شدت ورزش بيش از ۶۰ درصد VO2max پرهيز نمايد. بروز آنژين علامتى از نارسائى شديد يا بيمارى عروق کرونر است (رجوع شود به مبحث اثرات ورزش در بيماران قلبى).