نارسائی میترال

نارسائى ميترال (MR) ممکن است از ناهنجارى‌هاى هر يک از اجزاءِ سيستم دريچه‌اى ميترال يعنى حلقه، لت‌ها، Chordae tendineae و عضلهٔ پاپيلرى ناشى شود.

بيماران دچار MR فاقد علامت هشدار دهندهٔ زودرس تنگى ميترال هستند. به‌طور معمول اين بيماران تا زمان وقوع اختلال عملکرد شديد و اغلب غير قابل برگشت بطن چپ بدون علامت باقى مى‌ماند.

علل بيمارى

بيمارى‌هائى که باعث گشاد شدن بطن چپ شوند، از طريق اتساع حلقهٔ ميترال موجب MR مى‌گردند. کليسفيکاسيون شديد حلقهٔ دريچه که در هيپرتانسيون، تنگى آئورت و ديابت شايع است، نيز مى‌تواند به MR منجر گردد. ناهنجارى‌هاى Chordae ممکن است در نتيجهٔ آندوکارديت يا تب روماتيسمى به‌وجود مى‌آيند. عضلات پاپيلرى توسط عروق انتهائى خون‌رسانى مى‌شوند و به‌طور شايع در اثر ايسکمى آسيب مى‌بينند. بنابراين MR يک يافتهٔ شايع در بيماران مبتلاء به بيمارى شريان کرونر است.

تشخيص

اندازه‌گيرى حجم پايان سيستولى يک معيار کلى خوب براى عملکرد ميوکارد در بيماران مبتلاء به MR مى‌باشد. اکوکارديوگرافى داپلر به تشخيص و اندازه‌گيرى شدت بيمارى کمک مى‌کند.

درمان

درمان طبى زمانى کاربرد پيدا مى‌کند که درمان جراحى امکان‌پذير نباشد. اين نوع درمان مشتمل بر کاهش پس‌بار با استفاده از مهارکننده‌هاى ACE يا هيدرالازين و کاهش اتساع بطنى با کمک ديژيتال و ديورتيک‌ها است. ديژيتال به‌خصوص در بيماران مبتلاء به فيبريلاسيون دهليزى سودمند مى‌باشد. به‌‌خاطر عدم وجود رابطه بين نشانه‌هاى بيمار و شدت اختلال عملکرد بطني، بيماران بايد به‌محض پيدايش تنگى نفس فعاليتى جهت انجام جراحى ارزيابى شوند.

مطلبى پيرامون ورزش

بيماران مبتلاء به نارسائى ميترال فاقد علائم هشدار دهندهٔ زودرس تنگى ميترال هستند. اين بيماران بايد به‌محض ظهور تنگى نفس به هنگام فعاليت شديد براى جراحى مَدّ نظر قرار گيرند.