اختلال‌های مزمن نورولوژیک

اختلال‌هاى عصبى بار اضافى قابل توجهى را به‌صورت ناتواني، از دست دادن توليد، و هزينه‌هاى مستقيم مراقبت بهداشتى بر جامعه تحميل مى‌کنند. با وجود اولويت اختلال‌هاى عصبى به‌عنوان يکى از علل مهم مرگ‌ و ناتواني، برآوردهاى شيوع اين اختلال‌ها نادر است.

اختلال‌هاى عصبى در سه گروه بزرگ طبقه‌بندى مى‌شوند: بيمارى‌هاى عصبى کلاسيک، آسيب‌هاى غيرعمدى و اختلال‌هاى متناوب. در اين مبحث تلاش مى‌شود تا حد ممکن راجع به پيشگيرى در سطح اول، دوم و سوم تعدادى از مهم‌ترين اختلال‌هاى عصب‌شناختى (نورولوژيک) که فوايد بهداشتى دارند، بحث شود. ولى از آنجا که اطلاعات ما درمورد علل بيمارى‌هاى عصبى کلاسيک (شامل بيمارى آلزايمر، بيمارى پارکينسون و اسکلروز منتشر محدود است) تلاش براى پيشگيرى از اين بيمارى‌ها در سطح اول ممکن نيست. در مقابل، بيشتر آسيب‌هاى مغزى و نخاعى شديد، قابل پيشگيرى هستند. اختلال‌هاى متناوب نظير صرع، و سردردها با وجود ماهيت به‌نسبت خوش‌خيم آنها، ناتوانى‌هاى قابل توجهى را به فرد تحميل مى‌کنند و در بيشتر موارد قابل پيشگيرى يا درمان هستند.