عوارض نورولوژیک عفونت HIV

تظاهرات نورولوژيک مستقيم عفونت HIV بى‌شمار است. امکان درگيرى هر قسمتى از دستگاه عصبى وجود دارد و در هر مرحله‌اى از عفونت HIV مى‌تواند اتفاق بيفتد. (شکل - فراوانى و زمان‌بندى نسبى عواض نورولوژيک عمده ناشى از تأثير مستقيم عفونت HIV -). ممکن است در زمان عفونت اوليه HIV مننژيت آسپتيک روى دهد. دمانس ناشى از HIV به‌طور تيپيک در موارد ديررس بيمارى اتفاق مى‌افتد. در اين بيماران آهستگى سايکوموتور، آپاتي، مشکل حافظه و تمرکز و اختلالات راه رفتن ديده مى‌شود. همچنين ممکن است در HIV پيشرفته ميلوپاتى واکوئولى رخ دهد که مى‌تواند ميلوپاتى ناشى از کمبود ويتامين B12 را تقليد کند. در هر مرحله‌اى از بيمارى امکان بروز نوروپاتى‌هاى محيطى وجود دارد که به‌صورت اکسونال يا دميلنيزان با درگيرى غالب حسى يا حسى حرکتى است.

عوارض نورولوژيک ثانويه HIV بر اثر عفونت‌هاى فرصت‌طلب و نئوپلازى و به‌طور تيپيک در بيماران با نقص ايمنى ايجاد مى‌شود. علل شايع ضايعات CNS شامل توکسوپلاسموز، لکوآنسفالوپاتى چندکانونى پيشرونده (PML) و لنفوم اوليه( CNS (PCNSLاست. عفونت CMV مى‌تواند باعث رتينيت، مننگوآنسفاليت، ميليت يا راديکولوپاتى شود. عفونت VZV مى‌تواند زونا، زوستر منتشر، مننگوآنسفاليت واسکوليت CNS يا ميليت ايجاد کند.

درمان

با درمان مطلوب ضدٌ ويروسى ممکن است عوارض نورولوژيک مستقيم HIV تثبيت گردد يا بهبود يابد. به‌نظر مى‌رسد در بيمارانى که با درمان ضدٌ ويروس عملکرد ايمونولوژيک آنها بهبود يافته است ميزان بروز عفونت‌هاى فرصت‌طلب کمتر باشد. براى توکسوپلاسموز، CMV و VZV درمان اختصاصى وجود دارد. براى PML هيچ درمان رايجى موجود نيست. ممکن است پرتودرمانى هراه با شيمى‌درمانى موجب افزايش کمى در ميزان بقاء PCNSL شوند.