اختلالات سرولوژيک هيپرگاماگلوبولينمي، آنتىبادى ضدٌ عضله صاف (۸۰-۴۰%)، ANA (۵۰-۲۰%)، آنتىبادى ضدٌ ميتوکندرى (۲۰-۱۰%) امکان مثبت کاذب شدن anti-HCV در ايمونواسى آنزيمى وجود دارد ولى معمولاً در روش ايمونوبلات ريکامبينانت (RIBA) اينگونه نيست. تيپ II: آنتىبادى ضدٌ KLM.
درمان
در بيماران علامتدار به همراه شواهدى از هپاتيت مزمن شديد (نکروز پلي) در نمونهبرداري، افزايش واضح آمينوترانسفرازها (۱۰-۵ برابر) و هيپرگاماگلوبولينمى درمان را توصيه مىکنند. در اين بيماران پردنيزون يا پردنيزولون به ميزان ۶۰-۳۰ mg در روز بهطور خوراکى که پس از چند هفته تدريجاً به ۱۵-۱۰ mg در روز کاهش مىيابد، تجويز مىگردد. همچنين در اغلب موارد از آزاتيوپرين به ميزان ۵۰mg در روز بهطور خوراکى استفاده مىکنند تا دوز گلوکوکورتيکوئيد کاهش يابد و از عوارض جانبى استروئيدها اجتناب شود. تستهاى کبدى (LFTs) بهطور ماهانه پايش مىگردد. ممکن است علائم سريعاً بهبود يابد ولى بهبود بيوشيميائى هفته يا ماهها و بهدنبال آن بهبود بيوشيميائى هفتهها يا ماهها و بهدنبال آن بهبود هيستولوژيک (تبديل به هپاتيت مزمن خفيف يا نمونه کبدى طبيعي) تا ۲۴-۱۸ ماه طول مىکشد. پس از فروکش کردن باليني، بيوشيميائى و هيستولوژيک بيمارى مىتوان گلوکوکورتيکوئيدها را قطع کرد. در ۹۰-۵۰% بيماران عود اتفاق مىافتدد (دوباره درمان شروع مىشود). در عودهاى مکرر درمان نگهدارنده با دوز پائين گلوکوکورتيکوئيدها يا آزاتيوپرين (2mg/kg/d) را در نظر مىگيرند.
گرچه هپاتيت A بهندرت موجب نارسائى کبدى فولمينانت مىشود، ولى اين حالت در بيمارىهاى مزمن کبدى - خصوصاً هپاتيت مزمن B يا C- مىتواند شايعتر باشد. واکسن هپاتيت A ايموژنيک است و در هپاتيت مزمن بهخوبى تحمل مىشود. بنابراين در بيمارى مزمن کبدى خصوصاً هپاتيت مزمن B يا C بهتر است افراد در مقابل هپاتيت A واکسينه شوند.
طبقهبندى
- تيپ I :
هپاتيت اتوايميون کلاسيک، آنتىبادىهاى ضدٌ عضله صاف (Anti-Smooth Muscle Antibody) و / يا ضدٌ هسته (Anti-Nuclear Antibody)
- تيپ II:
مرتبط با آنتىبادىهاى ضدٌ ميکروزومى کبد / کليه (anti-KLM) (Anti-Liver/Kidney Microsomal antibody) که ضدٌ سيتوکروم P450IID6 هستند (عمدتاً در اروپاى جنوبى ديده مىشود).
- تيپ III:
آنتىبادىهاى ضدٌ هسته و ضدٌ KLM ندارند، داراى آنتىبادىهائى هستند که با سيتوکراتينهاى هپاتوسيت واکنش نشان مىدهند. از نظر بالينى شبيه تيپ I است.
تظاهرات بالينى
تظاهرات بالينى هپاتيت اتوايميون کلاسيک (تيپ I): هشتاد درصد موارد در زنان و در دهه سوم تا پنجم عمر. در يک سوم موارد شروع ناگهانى (هپاتيت حاد). در دوسوم موارد شروع آرام و تدريجي: يرقان پيشرونده، بىاشتهائي، هپاتومگالي، درد شکمي، اپيستاکسي، تب، خستگي، آمنوره. به سيروز منجر مىگردد. در صورت عدم درمان ميزان مرگ و مير ۵ ساله بيش از ۵۰% است.