زبان بدن و غمگینی کودکان

شانه‌هاى افتاده

در هنگامى‌‌که خوشحال نباشد، ماهيچه‌هاى بدن تنش خود را از دست داده و او شل مى‌شود. به شانه‌هاى او نگاه کنيد، در حالت عادى بايد با استحکام در عقب نگاه داشته شده باشند، اما در هنگام غم خواهيد ديد که شانه‌هاى او افتاده و ماهيچه‌هاى او شروع به آويزان شدن مى‌کند.

سستى و بى‌حالى

غالباً اشتياق و سرحالى يک کودک نوپا مى‌تواند بلافاصله در مواجهه با غمگينى ناپديد شود. ممکن است تمام علاقه خود را به اسباب‌بازى‌هاى خود از دست بدهد و سستى و بى‌حالى عمومى و وِلو شدن کف اتاق يا روى کاناپه را مشاهده کنيد. وقتى با او صحبت مى‌کنيد کاملاً خسته و کند پاسخ مى‌دهد.

اشک ريختن

گريه کردن در خلال غمگينى با گريه کردن از روى خشم تفاوت دارد. در حالت دوم گريه با تنش بدن، مشت‌هاى گره کرده و حرکات پرانرژى بدن همراه مى‌باشد، درحالى‌که در اولى به‌طور کلى تحرک و پويائى ناچيز است. اشک‌ها فرو مى‌ريزند و ممکن است کودک على‌رغم پرسش‌هاى شما، سکوت اختيار کند.

نياز به درآغوش گرفته‌شدن

در آغوش رفتن يکى از بهترين منابع آرامش کودک است. هنگام احساس ناراحتى و غم، مى‌خواهد کنار شما بنشيند، در حالى‌که بازوان شما محکم به دور او حلقه زده شده است. به‌علاوه منفعلانه خود را در برابر شما شل مى‌کند، سرخستهٔ خود را بر شانه‌هاى شما تکيه مى‌دهد و ماهيچه‌هاى بدن او احساس آرامش و شل بودن مى‌کنند.

گوشه‌گيرى

يکى از روش‌هائى که کودک شما غمگينى خود را به نمايش مى‌گذارد، انزواء و گوشه‌گيرى است. گرمى و هيجان کودک نوپا کم‌رنگ مى‌گردد و به هرکسى که تلاش کند با او صحبت نمايد، پاسخى نمى‌گويد. اين کار او را با حالت مخالفت و مبارزه‌طلبى اشتباه نگيريد، در اين لحظه حال و حوصلهٔ آنکه با کسى مراواده داشته باشد را ندارد.