اعتبار اسنادی قابل انتقال (Transferable L/C)

اعتبار اسنادى قابل انتقال (Transferable L/C)

اعتبار اسنادى قابل انتقال به اعتبارى گفته مى‌شود که ذى‌نفع اعتبار حق دارد آن را کلاً يا جزئاً در اختيار شخص يا اشخاص ثالث قرار دهد. اين اعتبار هنگامى مورد استفاده قرار مى‌گيرد که ذى‌نفع اوليه خود نماينده متقاضى يا ارائه دهنده کالا به متقاضى است. ولى توليدکننده کالا نيست. بنابراين متقاضى اعتبار درخواست مى‌کند که اعتبار به‌صورت قابل انتقال گشايش يابد. در اين صورت ذى‌نفع مى‌تواند اعتبار را يا قسمتى از آن را شخص يا اشخاص ديگر انتقال دهد.

اعتبار قابل انتقال فقط يک‌بار قابل انتقال است و ذى‌نفع دوم حق انتقال آن را به ديگرى ندارد. از نظر مقررات متحدالشکل اعتبار اسنادى٭ اعتبار قابل انتقال خود به خود قابل تقسيم نيز مى‌باشد، و نيازى به افزودن اين کلمه يا کلمات مشابه آن نيست.

عدم تصريح قابل انتقال بودن به معنى آن است که اعتبار (غيرقابل انتقال Non- Transferable) و غيرقابل تقسيم (Non- Divisible) مى‌باشد.

٭UCP - اين مقررات اولين بار در سال ۱۹۳۳ ميلادى پايه ريزى شد. سپس در سال‌هاى ۱۹۶۲ - ۱۹۷۴ - ۱۹۸۳ و ۱۹۹۳ مورد تجديدنظر قرار گرفته است. اين مقررات با عنوان UCP - 500 از اول ژانويه ۱۹۹۴ در بانک‌ها مورد عمل قرار گرفته است.

اعتبار اسنادی غیرقابل انتقال (NON-TRANSFERABLE)

اگر در شرایط اعتباری عبارت قابل انتقال قید نگردد آن اعتبار غیر قابل انتقال است. یعنی ذینفع اعتبار حق واگذاری آن یا جزئی از آن را به نفع اشخاص ثانوی ندارد.