مدل راجرز و شوميکر بر پايهٔ اين فرض بنا شده که در يک فراگرد انتشار نوآورى حداقل چهار مرحله قابل تفکيک است.
مرحلهٔ اول- آگاهى (Knowledge)
در اين مرحله، فرد در معرض اطلاع از وجود نوآورى قرار مىگيرد و به اين ترتيب آگاهىهائى از زمينهٔ کاربرد اين نوآورى کسب مىکند. اين آگاهى تحت تأثير دو دسته از عوامل واقع مىشود: عوامل گيرنده (receiver variables) و عوامل سيستم اجتماعى (Social system variables).
عوامل گيرنده شامل ويژگىهاى شخصى (personality charcterisitics) مانند نگرش عمومى او به تغيير / اينکه آيا فردى است که نسبت به تغيير و تحول اصولاً نگرش مثبتى دارد يا تمايلى به تغيير و تحول ندارد و بيشتر آدمى است که ميل به ثبات دارد / ويژگىهاى اجتماعى (social characteristics) مانند شهرنشيني، درک نياز به نوآورى (perceived need for the innovation) و غيره.
راجرز و شوميکر در مدل خود، متغيرهاى سيستم اجتماعى را نيز به هنجارهاى سيستم (social system norms) اجتماعي، تحمل کج (tolerance of deviancy) رفتارى و يکپارچگى ارتباطى (communication integration)، تقسيم کردهاند. آنها تأثير غيرمستقيم منابع (communication sources) ارتباط را نيز بر مرحلهٔ آگاهى بهصورت نقطهچين در مدل خود نشان دادهاند. (Rogers,1973)
مرحلهٔ دوم- ترغيب
اين مرحله منتج به آن مىشود که فرد به يک نگرش دربارهٔ يک نوآورى دست يابد. اين نگرش مىتواند نوآورى را مناسب يا نامناسب تشخيص دهد. به اين ترتيب در اين مرحله، فرد ترغيب به نوآورى مىشود. اين ترغيب نخست تأثير سودمندى نسبى آن نوآورى (relative advatage)، قابليت سازگارى (compatibility) پيچيدگى (complexity)، قابليت آزمون (triability)، قابل مشاهده و ملموس بودن (observability) و غيره است. در مدل، تأثير غيرمستقيم منابع ارتباط نيز برروى اين مرحله با نقطهچين نشان داده شده است.