رابطهٔ بین اوقات فراغت و بازی

در بسيارى از جنبه‌هاى اوقات اوقات فراغت بازى نقش مهمى دارد. کاربرد آن در زبان همواره حالت مرکزيت آن را آشکار مى‌سازد، مواردى مانند: ما ورق‌بازى مى‌کنيم، ورزش کردن، به تماشاى بازى رفتن و غيره، جُوان هوئيزينگا (Johan Huizinga) که به احتمال قوى از نخستين فرضيه‌پردازان در زمينهٔ بازى است تا آنجا پيش مى‌رود که بازى را يکى از بنيادهاى فرهنگ و گسترش تمدن به‌شمار مى‌آورد. على‌رغم اهميت آشکارى که بازى در اوقات فراغت بر عهده دارد، چنين مى‌نمايد که به‌علت سردرگمى‌هائى که در مورد سرشت آن وجود دارد، مفهوم آن در پرده‌اى از ابهام فرورفته است. اين سردرگمى‌ها از تضادهاى بين حقيقت و آرمان، و بين کيفيات بازى و عملکردهائى که اغلب به آن نسبت داده مى‌شود چشمه‌ مى‌گيرد. غيرعادى نيست که در متن يگانه‌اى توضيحات به‌دليلى دربارهٔ بازى ارائه گردد که با همديگر منافات داشته باشد. فقط اندک نشانه‌هاى راهنمائى در مورد اهميت، گوناگونى‌ها و روابط آنها ارائه شده باشد. براى گريز از چنين چاله‌هائى در وهلهٔ نخست تلاش خواهيم کرد که آن دسته از فرضيه‌هائى که با بازى به‌عنوان کيفيت برخورد مى‌کنند (يعنى با انگيزش درون‌زاد براى تفريح) را از آنهائى که آن را از بابت برآمدهايش بررسى مى‌کنند. (يعنى عملکردى و با انگيزه‌هاى برون‌زاد) بازشناسيم.