|
|
|
|
حدود يک‌سوم کليهٔ مسافران غربى که به کشورهاى در حال توسعه يا توسعه‌نيافته مسافرت مى‌کنند دچار اسهال مى‌شوند. اين عارضه ۳ تا ۵ روز طول مى‌کشد و اغلب با تهوع، انقباضات روده‌اى و گاهى تب همراه است. شايع‌ترين علت آن ويروس‌ها و باکترى اشريشياکولى (E.coli) است که به‌ويژه در آفريقا، آمريکاى‌مرکزى و جنوبي، کشورهاى مديترانه‌اى و خاورميانه و آسياى جنوب‌شرقى شايع هستند.
|
|
|
بهترين راه پيشگيرى از اسهال رعايت احتياط در خوردن و نوشيدن است. براى کاهش عوامل خطر از اين رهنمودها پيروى کنيد.
|
|
|
ـ رستوران‌هائى را که از نظر بهداشتى معروف هستند، انتخاب کنيد (از کتاب راهنماى مسافران استفادهٔ زيادى کنيد).
|
|
|
ـ از فروشندگان کنار خيابان غذا نخريد.
|
|
|
ـ از غذاهاى پخته و ميوه‌هاى قابل پوست کندن استفاده کنيد.
|
|
|
ـ از آب شيرها (براى مناطقى که آب جارى از اين شيرها به‌خوبى ضدعفونى نمى‌شود ـ م.) براى نوشيدن گاز کربنيک‌دار استفاده کنيد. گاز کربنيک محيط اسيدى ايجاد مى‌کند که براى رشد موجودات ذره‌بينى نامطلوب است.
|
|
|
عارضهٔ جدى اسهال از دست رفتن آب و املاح بدن است. در موارد خفيف به مقدار زياد از مايعات شفاف مثل آبميوه، نوشابهٔ سودا، چاى و آب ضدعفونى‌شده استفاده کنيد. براى ضدعفونى کردن آب آن را ده دقيقه بجوشانيد، يا مطابق دستور عمل به آن قرص يددار يا هيپوکلريت (در فروشگاه‌هاى وسايل ورزشى در دسترس است) بيفزائيد. براى موارد اسهال شديد، ادارهٔ بهداشت عمومى آمريکا روش 'دو ليوان' را توصيه مى‌کند.
|
|
|
دو ليوان فراهم کنيد. در اولى حدود ۲۵۰ گرم (يک ليوان پر) آبميوه، نصف قاشق چايخورى عسل يا شکر و مقدار کمى نمک بريزيد. در ليوان دوم حدود ۲۵۰ گرم آب گاز کربنيک‌دار يا تصفيه‌شده به‌علاوهٔ نصف قاشق چايخورى جوش‌شيرين بريزيد. از اين ليوان‌ها تا رفع تشنگى به‌طور متناوب بنوشيد. علاوه بر اين حدود ۶۰ گرم پپتوبيسمول (Bismol ـ Pepto) چهار بار در روز تا رفع علائم مصرف کنيد.
|
|
|
در اسهال شديد مقدار زيادى پتاسيم از دست مى‌دهيد که مى‌تواند به آسانى منجر به خستگى شود. بهترين منابع مقدار زيادى پتاسيم از دست مى‌دهيد که مى‌تواند به آسانى منجر به خستگى شود. بهترين منابع پتاسيم مورز، آب‌پرتقال، سوپا گوشت صاف‌شده (به‌علاوهٔ تکه‌هاى گوشت) و کوکالکولا هستند. شما درمى‌يابيد که غذاهاى نرم و ساده مطلوب‌تر هستند به‌خصوص اگر تهوع و انقباضات روده‌اى داشته باشيد. اگر آنتى‌بيوتيک تجويزشده در اختيار داريد. آن را طبق دستور مصرف کنيد و يا به پزشک محلى مراجعه کنيد. از داروى يدوکلروهيدروکسى کين (Iodochlorhydroxyquin) که در بسيارى از کشورها به‌عنوان وايوفرم (vioform) يا انترووايوفرم (Enterovioform) عرضه مى‌شود، استفاده نکنيد. زيرا مى‌تواند باعث آسيب عصبى شديد و کورى شود. وجود خون در مدفوع و تب بالا نشانهٔ خطرناکى است و لزوم مراجعهٔ فورى به پزشک را گوشزد مى‌کند. در اين‌صورت ضرورت استفاده از آنتى‌بيوتيک تقريباً قطعى است.
|
|
|
داروهائى که اغلب تجويز مى‌شوند عبارتند از: پپتوبيسمول (Bismol ـ pepto) ـ که بدون نسخه قابل خريدارى است ـ و لوموتيل (مخلوط ديفتوکسيلات و سولفات آتروپين) که با نسخه بايد تهيه شود و باعث کندى حرکات روده مى‌شود. مقدار مصرف پپتوبيسمول در بزرگسالان دو قرص (يا دو قاشق غذاخورى از شربت آن) هر چهار ساعت و برحسب نياز تا هشت بار در ۲۴ ساعت است. در مورد ميزان مصرف در کودکان به برچسب توليدکنندهٔ دارو توجه کنيد. در صورتى‌که به آسپرين حساسيت داريد از پپتوبيسمول استفاده نکنيد.
|
|
|
لوموتيل نيز به همان اندازه مؤثر است، اگرچه مخدر بوده و ممکن است باعث عوارض جانبى بيشتر مثل خواب‌آلودگى و خشکى دهان شود. مقدار مصرف توصيه‌شده براى بزرگسالان دو قرص چهار بار در روز است. لوموتيل را به کودکان کمتر از دو سال ندهيد. اگر بعد از يک تا دو روز بهبود نيافتيد يک آنتى‌بيوتيک مثل ترى‌متوپريم سولفامتوکسازول (کوتويموکسازول يا باکتريم) مى‌توانيد مصرف کنيد. مطلوب‌ترين داروهائى که براى پيشگيرى از اسهال مصرف مى‌شود پپتوبيسمول، لوموتيل و باکتريم (کوتويموکسازول) هستند. با اين حال اکثر صاحبنظران آنتى‌بيوتيک را به‌علت عوارض جانبى آن به‌عنوان پيشگيرى توصيه نمى‌کنند. پپتوبيسمول براى آنکه مؤثر واقع شود، بايد به مقدار ۶۰ گرم چهار بار در روز مصرف شود و نمى‌توان از آن به‌عنوان حداقل اقدام ممکن نام برد. مصرف دارو به‌عنوان پيشگيرى احتمالاً بايد به مسافرانى محدود شود که نمى‌توانند بيمارى را تحمل کنند مثل کسانى که سرگرم کار تجاري، ورزش قهرمانى و امور دولتى هستند در مورد بقيه افراد بايد دورانديش بود.
|
|
|
|
|
وصيت براى زمان حيات برخلاف وصيت‌هاى مرسوم، اقداماتى را دربرمى‌گيرد که بايد به خاطر شما و هنگامى‌که هنوز زنده هستيد ولى قادر به ادارهٔ امور خود نيستيد، انجام گيرد. روش‌هاى فنى جديد پزشکى که امکان ادامهٔ حيات را بعد از توقف عملکرد مؤثر مغزى فراهم کرده است، مواجهه با چنين شرايطى را افزايش داده است. اگر عميقاً احساس مى‌کنيد هنگامى‌که پزشک و ساير مشاوران او اميد به بهبودى شما ندارند، مايل به استفاده از اقدامات فوق‌العادهٔ پزشکى براى حفظ حيات خود نيستيد، بايد يک 'وصيتنامه براى زمان حيات' داشته باشيد.
|
|
|
وصيت براى زمان حيات رهنمودهاى لازم را براى هدايت افرادى که بر ميزان اقدامات موردنظر شما براى نجات زندگى شما نظارت دارند، فراهم مى‌کند. شرايط تنظيم وصيتنامه براى زمان حيات در هر ايالت نسبت به ايالت ديگر آمريکا متفاوت است.
|
|
|
معمولاً توصيه مى‌شود که اظهارنامه‌هائى تحت‌عنوان دستورعمل‌هاى پزشکى و اختيارات دائم وکيل تهيه و به ثبت برسانيد. اينها ابزارى هستند که به افراد ديگر مثل همسر، دوست، خويشاوند، کشيش و غيره اين امکان را مى‌دهند که به نفع شما و براى انجام خواسته‌هاى شما در مورد نجات زندگى شما در شرايطى که خود قادر به انجام آن نيستند، اقدام کنند.
|
