جدول معیارهای دوک برای تشخیص بالینی آندوکاردیت عفونی

معيارهاى دوک الگوى تشخيصى بسيار حساس و اختصاصى براساس يافته‌هاى باليني، آزمايشگاهى و اکوکارديوگرافيک است (جدول معيارهاى دوک براى تشخيص بالينى آندوکارديت عفوني). اثبات وجود ۲ معيار ماژور، يک معيار ماژور و ۳ معيار مينور ، يا ۵ معيار مينور امکان تشخيص بالينى آندوکارديت قطعى را فراهم مى‌کند. سه کشت خون با فواصل حداقل يک ساعت ولى نه بيشتر از ۲۴ ساعت بايد تهيه شود. در صورتى‌که کشت‌هاى اوليه بعد از ۷۲-۴۸ ساعت منفى باشد، بايد ۲ يا ۳ سرى ديگر، از جمله يک کشت ليز - سانتريفوژ، تهيه شود و به آزمايشگاه اطلاع داده شود که با طولانى کردن زمان انکوباسيون و انجام کشت‌هاى اختصاصى به جستجوى ارگانيسم‌هاى داراى نيازهاى تغذيه‌اى خاص بپردازند. سرولوژى براى يافتن بروسلا، بارتونلا، لژيونلا، و C. بورنتى ممکن است براى تشخيص ارگانيسم‌هائى که به‌سختى رشد مى‌کنند مفيد باشد.

در متن انگليسى به اشتباه يک معيار مينور و ۳ معيار ماژور ذکر شده است ولى درست آن همان است که در ترجمه آورده‌ايم (مترجم)

جدول معيارهاى دوک براى تشخيص بالينى آندوکارديت عفونى

	معيارهاى ماژور
	I. کشت خون مثبت
		الف. ميکروارگانيسم معمول براى آندوکارديت عفونى از ۲ کشت خون جداگانه
			- استرپتوکوک‌هاى ويريدانس، استرپتوکوک بوويس، گروه HACEK، يا
			- انتروکوک‌ها يا استافيلوکوک طلائى کسب شده از جامعه در غياب کانون اوليه، يا
		ب- کشت خون مثبت مداوم، يعني: جدا شدن ميکروارگانيسم معمول آندوکارديت عفونى از:
			- کشت‌هاى خونى که با فاصله بيشتر از ۱۲ ساعت گرفته شده؛ يا
			- مجموع ۳ يا اکثريت ۴ (يا بيشتر) کشت خون جداگانه، که بين تهيه کشت اول و آخر حداقل يک ساعت فاصله باشد.
	II. شواهد درگيرى آندوکارد
		الف. اکوکارديوگرام مثبت
			- توده داخل قلبى متحرک بر روى دريچه يا ساختمان‌هاى نگه‌دارنده يا در مسير خونى که پس زده مى‌شود يا بر روى موارد مصنوعى کاشته شده، در غياب علل آناتوميک ديگر، يا
			- آبسه، يا
			- از هم گسيختگى نسبى جديد دريچه مصنوعي، يا
		ب. نارسائى دريچه‌اى جديد (افزايش يا تغيير سوفلى که قبلا وجود داشته کافى نيست)

	معيارهاى مينور
	I. عامل زمينه‌ساز: وضعيت قلبى زمينه‌ساز يا تزريق مواد مخدر
	II. تب ۳۸ درجه سانتى‌گراد يا بيشتر (۴/۱۰۰ درجه فارنهايت يا بيشتر)
	III. پديده‌هاى عروقي: آمبولى‌هاى عروق بزرگ، انفارکتوس‌هاى عفونى ريه، آنوريسم قارچي، خونريزى داخل مغزي، خونريزى‌هاى ملتحمه، ضايعات جين‌وى
	IV. پديده‌هاى ايمونولوژيک: گلومرولونفريت، گره‌هاى اسلر، لکه‌هاى رات، فاکتور روماتوئيد
	V. شواهد ميکروبيولوژيک؛ کشت خون مثبتى که بر معيار ماژور فوق‌الذکر منطق نباشد(a) يا شواهد سرولوژيک عفونت فعال با ارگانيسم معمول آندوکارديت عفوني
	VI. اکوکارديوگرام نشان‌دهنده آندوکارديت عفونى باشد ولى بر معيار ماژور منطق نباشد.

(a): به غیر از کشت‌های مثبت منفرد برای استافیلوکوک‌های کوآگولاز منفی و دیفتروئیدها که به طور شایعی کشت را آلوده می‌کنند و ارگانیسم‌هایی که به ندرت باعث آندوکاردیت می‌شوند مانند باسیل‌های گرم منفی.

در مواردتشخيص بالينى آندوکارديت و نيز در مواردى که شک قوى به آندوکارديت وجود دارد، اکوکارديوگرافى حتماً بايد انجام شود. اکوکارديوگرافى از راه مرى (TEE) براى شناسائى وژتاسيون‌ها بيشتر از ۹۰% حساسيت دارد، ولى اکوکارديوگرافى از راه توراکس (TTE) تنها ۶۵% حساسيت دارد. TTE براى بررسى دريچه‌هاى مصنوعى يا عوارض داخل قلبى مناسب نيست. در بيمارانى که قبل از تست، احتمال وجود آندوکارديت در آنها کم (کمتر از ۵%) است، TTE منفى براى رد آندوکارديت کافى است. در بيمارانى که قبل از تست، احتمال آندوکارديت در آنها ۵۰-۵% است، بررسى اوليه با TEE مقرو به صرفه است.

Transesophageal echocardiography

Transthoracic echocardiography