آمار جهانگردی بین‌المللی

در دههٔ ۳۰، با روشن شدن اهميت رو به افزايش جهانگردى از نظر اقتصادي، تلاش‌هاى همه‌جانبه‌اى براى ارزيابى مسافرت‌ها و هزينه‌هاى جهانگردى بين‌المللى به‌عمل آمد. در سال ۱۹۳۷، کميتهٔ متخصصان آمار جامعهٔ ملل اولين تعريف را که مقبوليت بين‌المللى يافت، براى اصطلاح، جهانگردى بين‌المللي، ارائه داد. اين تعريف تا امروز معتبر است و مورد استفادهٔ مجامع بين‌المللى جهانگردى و کشورهاى مختلف قرار مى‌گيرد.

در سال ۱۹۶۰، صندوق بين‌المللى پول دربارهٔ شيوهٔ ثبت دريافت‌ها و پرداخت‌هاى مسافرتى در ترازنامه، پيشنهاداتى کرد که خلاصهٔ آن به‌شرح زير است:

هنگام تدوين گزارش در مورد تعداد مسافران و ميزان مصارف آنان، بايد پول‌هائى را که مسافران خارجى در کشور مورد بازديد خرج مى‌کنند. در ستون بستانکار و پول‌هائى را که اهالى همان کشور در کشورهاى خارجى مورد بازديد خود مصرف مى‌کنند، در ستون بدهکار منظور کرد.

گروه‌هائى که هزينه‌هاى آنان درآمد مسافران خارجى را براى کشور مقصد تشکيل مى‌دهد. عبارتند از جهانگردان، مسافرانى که براى امور بازرگانى به سفر مى‌روند، دانشجويان و مأموران رسمى دولت و نظير آنان.

کارکنان وسايل حمل‌ونقل بين‌المللى که حضور موقت آنها در کشور، به‌دليل وظايف شغلى است، ديپلمات‌ها و ساير مستخدمان دولت‌هاى خارجى شامل ارتشيانى که در کشورى توقف مى‌کنند و کارگران مهاجر، از گروه‌هاى ذکرشده مستثنى هستند.

در سرفصل مسافرت، بايد هزينه‌هاى جنبى جهانگردى و از آن جمله، هزينهٔ حمل‌ونقل داخلى و خريد کالاهائى را که جنبهٔ تجارتى ندارد در جدول موازنه منظور کرد.

هزينه‌هائى که به مؤسسات حمل‌ونقل خارجى پرداخت مى‌شود. بايد جداى از هزينهٔ مسافرت ثبت گردد، مگر در مواردى‌که هزينه براى حمل‌ونقل داخلى در داخل کشور خارجى پرداخت شود.

دسته‌بندى گروه‌هاى نام‌برده به‌منظور مشخص کردن درآمدها و هزينه‌هاى مربوط به مسافرت است ولى ضمناً بايد توجه داشت که پاره‌اى از هدف‌هاى مسافرت از قبيل زيارت مکان‌هاى مقدسى يا درمان ممکن است براى مردم کشورى بيشتر از ساير موارد اهميت داشته باشد.