آزمایشگاه

ECG را از نظر شواهد MI پيشين (امواج Q) يا آريتمى‌ها بررسى کنيد. CXR را از نظر نشانه‌هاى CHF ملاحظه نمائيد (مثلاً کارديومگالي، تغيير در توزيع خون در عروق، خطوط کرلى B). آزمون‌هاى اضافى با توجه به نوع بيمارى قلبى - عروقى زمينه‌اى و نوع عمل مورد نظر ضرورت مى‌يابد. براى اطلاع درباره آن دسته از يافته‌هاى بالينى که پيشگوئى‌کننده افزايش خطر MI، CHF و مرگ در پى جراحى هستند و بررسى نحوه رويکرد به ارزيابى پيش از عمل، شکل (رويکرد به ارزيابى قلبى پيش از عمل) را ملاحظه فرمائيد.

رويکرد به ارزيابى قلبى پيش از عمل. آريتمى‌هاى مهم عبارتند از: ۱. بلوک دهليزى - بطنى درجه بالا، ۲. آريتمى‌هاى علامت‌دار بطني، و ۳. آريتمى‌هاى فوق بطنى به‌همراه تحت کنترل نبودن سرعت ضربان بطن. آزمون ورزش (EXercise Test) ارجح است [نوار متحرک، دوچرخه، دستگاه سنجش نيروى بازو . Arm Ergometry)] در صورتى‌که خط پايه ST - امواج T به‌گونه‌اى باشد که نتوان ECG را تفسير کرد، بهتر است همراه با اکو يا سنتيگرافى هسته‌اى (Nuclear Scintigraphy) انجام شود. در صورتى‌که بيمار قادر به ورزش نباشد، آزمون داروئى (Pharmacologic Test) مثلاً (دو بوتامين يا آدنوزين) را با اکو يا تصويربردارى هسته‌اى در نظر داشته باشيد. در صورتى‌که خط پايه ST- امواج T طبيعى باشد. ECG بيمار را در حال فعاليت روزانه پايش کنيد (ECG Ambulatory Monitoring).