درمان

اپيدميولوژى / پاتوژنز

بلاستومايکوز در اثر استنشاق قارچ دوشکلى بلاستوميسس درماتيتيديس (Blastomyces Dermatitidis) از خاک، سبزيجات فاسد يا چوب در حال پوسيدگى ايجاد مى‌شود. بيمارى در همه‌جا ناشايع است؛ اکثر موارد در مناطق mid-Atlantic، مرکزى و جنوب شرقى ايالات متحده ديده مى‌شوند.

تظاهرات بالينى

تعداد کمى از بيماران دچار پنومونى حاد و خودمحدودشونده مى‌گردند اما در اکثر بيماران شروع کم سر و صدا و سير به‌طور مزمن پيشرونده ديده مى‌شود. تب، سرفه، کاهش وزن، خستگي، درد قفسه سينه، و ضايعات پوستى به‌طور شايع وجود دارند. ضايعات پوستى طى هفته‌هاى زياد از حالت جوش مانند (Pimple) به شکل ضايعات زگيلي، دلمه‌دار يا زخمى تبديل مى‌شوند. CXR در دو سوم از موارد غير طبيعى است و در آن يک يا چند ارتشاح ندولر يا پنومونيک ديده مى‌شود. عفونت مى‌تواند به مغز يا مننژ نيز گسترش يابد. ضايعات استئوليتيک تقريباً در هر استخوانى ممکن است تشکيل گردند و به‌صورت آبسه‌هاى سرد يا سينوس‌هاى تخليه‌شونده تظاهر مى‌کنند. ضايعات پروستات و اپيديديم مشابه ضايعات سلى است.

تشخيص

تشخيص از طريق کشت بلاستوميسس در ماتيتيديس از خلط، چرک يا ادرار يا از طريق بافت‌شناسى يا اسمير مرطوب صورت مى‌گيرد.

درمان

همه بيماران بايد درمان داروئى دريافت کنند. همانند هيستوپلاسموز، موارد شديد بايستى تحت درمان با آمفوتريسين B قرار بگيرند. ضايعات پوستى و ضايعات غير کاويترى ريه نياز به ۱۰-۸ هفته (دوز تجمعي، ۲ گرم) درمان دارند. بيمارى کاويترى ريه و بيمارى‌هاى فراتر از پوست و ريه بايستى به‌مدت ۱۲-۱۰ هفته (کل دوز، ۵/۲ گرم يا بيشتر) تحت درمان قرار بگيرند. در بلاستومايکوز بطئي، غير مننژى با شدت خفيف تا متوسط، ايتراکونازول (۲۰۰ ميلى‌گرم هر ۱۲ ساعت) داروى انتخابى است به‌شرط آنکه بيمار همکارى مناسبى داشته باشد. کتوکونازول (روزانه ۸۰۰-۴۰۰ ميلى‌گرم) هم جايگزين مناسبى است. ايتراکونازول يا کتوکونازول را بايستى به‌مدت ۱۲-۶ ماه مصرف نمود.