درمان و پیشگیری

هر سال بين ۱۰-۵ ميليون عفونت علامت‌دار انتروويروسى در ايالات متحده اتفاق مى‌افتد که در بيمارى‌هاى مختلف، سروتيپ‌هاى مختلف نقش دارند.

تشخيص

اکثراً عفونت‌هاى انترويروسى يا جدا ساختن ويروس از سواب‌هاى گلو، مدفوع، يا سوآب‌هاى رکتال تشخيص داده مى‌شوند. البته جدا ساختن ويروس از اين نواحي، ارتباط آن را با بيمارى ثابت نمى‌کند زيرا بسيارى از بيماران دچار عفونت‌هاى تحت بالينى نيز کلونيزه هستند. جدا ساختن ويروس از مايعات به‌طور طبيعى استريل بدن (CSF، مايع پلور يا پريکارد) يا از بافت‌ها شايع نيست اما تشخيصى است. PCR مايع نخاع بسيار حساس و اختصاصى است و سريع‌تر از کشت انجام مى‌شود. تست‌هاى سرولوژيک معمولاً براى اهداف اپيدميولوژيک صورت مى‌گيرند زيرا تعداد سروتيپ‌هاى زياد باعث گرانى و پيچيدگى اين تست‌ها مى‌شوند، نتيجه تست‌ها هم فايده بالينى کمى دارند.

درمان و پيشگيرى

درمان، حمايتى و علامتى است. استفاده از ايمونوگلوبولين وريدى مورد اختلاف نظر است. گلوکوکورتيکوئيدها منع مصرف دارند. در مورد پوليو، اصل بر پيشگيرى است. در ايالات متحده دو واکسن مورد تأييد قرار گرفته‌اند: واکسن غير فعال شده پوليو (IPV; Inactivated Polio Vaccine) و واکسن زنده تضعيف شده خوراکى (OPV; Oral Polio Vaccine). مصرف OPV چند مزيت دارد: تجويز آسان، قيمت پائين، کارآئى بالا، و القاء ايمنى روده‌اي. البته پوليوميليت پاراليتيک مرتبط با واکسن با ميزان ۱مورد در ۶/۲ ميليون دوز OPV اتفاق مى‌افتد (اين عدد برابر با تمام موارد پوليوى پاراليتيک در ايالات متحده است). در افراد دچار ضعف ايمني، از جمله افراد آلوده به HIV و خانواده آنها بايستى از تجويز OPV پرهيز نمود. در ژانويه ۲۰۰۰ کميته راهنماى اقدامات ايمونيزاسيون توصيه کرد که تمام چهار دوز کودکان IPV شود تا خطر پوليوى وابسته به واکسن باز هم کاهش يابد. OPV قرار است فقط در شرايط خاص (مثل ايمونيزاسيون گروهي) استفاده شود.