تب Q مزمن

تب Q مزمن

تب Q مزمن تقريباً هميشه دلالت بر اندوکارديت دارد. عفونت در بيمارانى اتفاق مى‌افتد که بيمارى قلبى دريچه قلب، ضعف ايمني، يا نارسائى مزمن کليه دارند. نشانه‌هاى غير اختصاصى گاهى تا يک سال قبل از تشخيص وجود دارند. تب ايجاد نمى‌شود يا خفيف است. هپاتومگالى و / يا اسپلنومگالى معمولاً يافت مى‌شود. در تمام بيماران مبتلا به بيمارى دريچه‌اى قلب، پورپورا با علت نامشخص، نارسائى کليه، سکته مغزي، و / يا نارسائى پيشرفته قلب بايستى از جهت اين بيمارى بررسى شوند. تيتر مثبت فاکتور روماتوئيد، ESR يا CRP بالا، و / يا افزايش غلظت گاماگلوبولين هم مطرح‌کننده اين بيمارى هستند.

تب Q حاد

تب Q حاد پس از ۳۰-۳ روز دوره کمون، تب Q به شکل‌هاى مختلف تظاهر مى‌کند. سندرم‌هاى شناخته شده بيمارى شبه آنفلوآنزا، و عفونت دوران باردارى هستند. علائم غير اختصاصى هستند؛ تب، خستگى شديد، و سردرد شديد شايع است. لرز، تعريق، تهوع، استفراغ، اسهال، سرفه، و راش غير اختصاصى هم ممکن است اتفاق بيفتد. تظاهرات نورولوژيک ناشايع‌ هستند. تقريباً در ۲۵ درصد موارد، تروبوسيتوپنى طى فاز حاد وجود دارد. کدورت‌هاى مدور متعد در CXR به‌طور شايع ديده مى‌شود و در شرايط اپيدميولوژيک مناسب، قوياً مطرح‌کننده پنومونى تب Q است.