بورلیوز لایم (Lyme Borreliosis)

اتيولوژى

اتيولوژى بورليا بورگدورفرى (Borrelia Burgdorferi) که اسپيروکتى با نيازهاى تغذيه‌اى خاص است، عامل به‌وجودآورنده بيمارى لايم است. از اين ارگانيسم سه‌گروه وجود دارد و عموماً در مناطق مختلفه دنيا بيمارى‌هائى با تظاهرات مختف را پديد مى‌آورند.

اپيدميولوژى

اپيدميولوژى بيمارى لايم از طريق کنه منتقل مى‌شود و توزيع آن تابع گسترش جغرافيائى بعضى از کنه‌هاى ايکسوديد (Ixodid Tick) است. عمده‌ترين مناطق بيمارى در شمال شرقى ايالات متحده و ويکسانسين و مينوستا در غرب ميانه قرار دارند. ناقل اصلى در اين مناطق ايکسودس اسکاپولاريس (Ixodes Scapularis) (با نام ديگرى ايکسودس دامينى I. Dammini) است؛ بيش از ۲۰ درصد کنه‌هاى اين مناطق به بورليا بورگدورفرى آلوده هستند. بيمارى لايم در غرب ايالات متحده، اروپا، آسيا و استراليا هم ديده مى‌شود. کنه ميزبان‌هاى حيوانى متعددى دارد؛ ميزبان ايکسودس اسکاپولاريس نابالغ موش سفيد پا و ميزبان کنه بالغ آن آهوى دم‌سفيد است. اوج بروز بيمارى در تابستان مى‌باشد: از سال ۱۹۸۲، بيش از ۱۰۰،۰۰۰ مورد به CDC گزارش شده است.

تشخيص

بيمارى لايم از طريق شناسائى تابلوى بالينى خاص اين بيمارى و اثبات سرولوژيک، تشخيص داده مى‌شود. چند هفته پس از عفونت، در اکثر بيماران آنتى‌بادى عليه بورليا بورگورفرى تشکيل مى‌شود که از طريق اليزا قابل شناسائى است. در صورت مثبت يا مشکوک بودن نتايج، روش وسترن بلات (Western Bloting) براى شناسائى موارد مثبت کاذب اليزا توصيه مى‌شود. در کسى‌که بيمارى لايم داشته است، تداوم مثبت باقى ماندن سرولوژى شايع است که در صورت بروز بيمارى ديگرى با تظاهرات مشابه، ايجاد اشتباه مى‌کند. تقريباً ۳۰-۲۰ درصد از نمونه‌هاى سرم فاز حاد مثبت هستند. اندازه‌گيرى اختصاصى IgG و IgM در ماه اول بيمار توصيه مى‌شود، اما پس از آن فقط اندازه‌گيرى IgG با ارزش است. در آرتريت لايم، PCR ارگانيسم جايگزين مناسبى براى کشت لايم است، به‌طورى‌که در يک مطالعه ۸۵ درصد از نمونه‌هاى مايع مفصل PCR مثبت شدند. حساسيت PCR براى اين ارگانيسم در CSF پائين‌تر است؛ PCR در مورد نمونه‌هاى خون و ادرار کم‌ يا بى‌ارزش مى‌باشد.

درمان