پوست و بافت نرم

سر و گردن

عفونت‌هاى سر و گردن که بى‌هوزاى‌ها در آن نقش دارند عبارتند از: ژنژيويت (دهان خندق (Trench Mouth) استوماتيت ونسان (Vincent's Stomatitis)، عفونت‌هاى حلق ( از جمله آنژين لودويگ (Ludwig،s angina) عفونت‌هاى صورت که در آنها ارگانيسم‌هاى اورفارنکس از غشاءهاى مخاطى يا نقاط دست‌کارى دندان به فضاهاى بالقوه سر و گردن انتشار مى‌يابند، سينوزيت، و اوتيت. عوارض اين عفونت‌ها نيز عبارتند از: استئوميليت جمجمه يا مانديبول، عفونت داخل جمجمه (مثل آبسه مغز)، مدياستينيت، عفونت جنبى ريوي، و ترومبوفلبيت چرکى وريد ژوگولر داخلى (سندرم لمى‌ير (Lemierre's Syndrome) که اغلب در اثر گونه‌هاى فوزوباکتريوم ايجاد مى‌شوند.

دستگاه عصبى مرکزى

در صورت بررسى آبسه‌هاى مغز با روش‌هاى باکتريولوژيک بسيار خوب، مى‌توان در ۸۵ درصد از آنها بى‌هوازى‌ها را يافت. شايع‌ترين بى‌هوازى‌ها کوکسى‌هاى گرم مثبت و پس از آن گونه‌هاى فوزوباکتريوم‌ها و باکتروئيدها هستند.

ريه و پرده جنب

در ارتباط با عفونت بى‌هوازى ناشى از آسپيراسيون در جنب و ريه، چهار سندرم بالينى وجود دارد: پنومونى ناشى از آسپيراسيون عموماً به کندي، همراه با تب خفيف، بى‌حالي، و توليد خلط در بيمارانى ايجاد مى‌شود که زمينه آسپيراسيون دارند. پنومونى نکروزان مى‌تواند کم سر و صدا يا برق‌آسا باشد و با آبسه‌هاى متعدد کوچک مشخص مى‌شود. بيماران مبتلا به آبسه ريه به‌طور تيپيک با سندرمى از تب، لرز، بى‌حالي، کاهش وزن و خلط بدبوئى که چندين هفته طول کشيده است، مراجعه مى‌کنند. آمپيم تظاهرى از عفونت بى‌هوازى و بلندمدت ريه است و تظاهرات بالينى آن مشابه تظاهرات آبسه ريه مى‌باشد. بيماران ممکن است درد پلورتيک و حساسيت در جدار قفسه سينه داشته باشند. آمپيم ممکن است از عفونت زير ديافراگم گسترش يابد.

لگن

در آبسه لوله‌اى - تخمداني، سقط عفوني، آبسه لگن، اندومتريت، و عفونت زخم‌هاى پس از جراحى (به‌ويژه پس از برداشتن رحم)، بى‌هوازى‌هاى مکرراً يافت مى‌شوند.

پوست و بافت نرم

گاهى اوقات از موارد سلوليت کرپيتان، سلوليت سينرژيستيک، گانگرن، فاشئيت نکروزان، آبسه پوستي، آبسه رکتال، و عفونت غدد عرق زير بغل (هيدرآدنيت چرکي) بى‌هوازى‌‌ها را جدا مى‌سازند. گانگرن سينرژيستيک، نوعى فرايند پوستى پيشرونده و شديداً دردناک است که با اريتم، تورم، سفتي، و يک ناحيه نکروز مرکزى مشخص مى‌شود. کوکسى‌هاى بى‌هوازى و استافيلوکک اورئوس پاتوژن‌هاى شايع به‌شمار مى‌روند. فاشئيت نکروزان را معمولاً به استرپتوکک‌هاى گروه A نسبت مى‌دهند اما ممکن است در اثر بى‌هوازى‌ها از جمله گونه‌هاى پپتواسترپتوکک و باکتروئيدها، نيز ايجاد شود. گانگرن فورنيه سلوليت نواحى تناسلى و پرينه است.

استخوان‌ها و مفاصل

استئوميليت بى‌هوازى معمولاً در اثر گسترش عفونت از بافت نرم تشکيل مى‌گردد. آرتريت سپتيک غالباً چند ميکروبى نيست و مى‌تواند ناشى از گسترش خونى باشد؛ شايع‌ترين موارد جدا شده، گونه‌هاى فوزوباکتريوم هستند.

باکتريومى

باکتروئيد فراژيليس (Bacteroides Fragilis) شايع‌ترين باکترى بى‌هوازى است که از خون جدا مى‌شود. تظاهرات بالينى باکتريمى ناشى از بى‌هوازى‌ها ممکن است کاملاً شبيه سپسيس ناشى از باسيل‌هاى گرم منفى هوازى باشد. ترومبوفلبيت سپتيک و شوک سپتيک ناشايع‌ هستند. با افزايش سن، ميزان مرگ و مير نيز بالا مى‌رود.