درمان

پاتوژنز و سندرم‌هاى بالينى

اکولى از علل عمده عفونت‌هاى روده‌اى و ادراري، جزء شايعى از عفونت‌هاى چند ميکروبى داخل شکم، و گهگاه عامل انواعى از عفونت‌هاى ديگر (به‌تنهائى يا همراه با پاتوژن‌هاى ديگر) مثل پنوموني، استئوميليت، سلوليت، ميوزيت، ارتريت سپتيک، و سينوزيت مى‌باشد. افراد مبتلا به نوتروپني، بيمارى‌هاى عروقى ديابت، يا صدمات تروماتيک در خطر بالائى براى ابتلاء به بيمارى‌هاى مهاجم هستند. باکتريمى و سندرم سپسيس عوار بالقوه جدى عفونت‌هاى ناشى از اکولى هستند. سوش‌هاى داراى سروتيپ کپسولى K1 عوامل مهمى در مننژيت نوزادى به‌شمار مى‌روند. سوش‌هاى ايجادکنندهٔ عفونت‌هاى روده‌اى به دسته‌جات انتروتوکسيژنيک (ETEC; Enterotoxigenic E. Coli)، انتروپاتوژنيک (EPEC; Enteropathogenid E. Coli)، مهاجم به روده (EIEC; Enteroinvasive E. Coli)، يا توليدکنندهٔ سم شيگا (STEC; Shiga-Toxin Producing E. Coli) / خونريزى‌دهنده روده (EHEC; Enterohemorrhagid E. Coli) طبقه‌بندى مى‌شوند.

اکولى تجمع‌يابنده در روده (EAEC; (Enteroggregative E. Coli) و اکولى چسبنده منتشر (DAEC; Diffusely Adherent E. Coli) باعث اسهال مداوم به‌ويژه در کودکان خردسال کشورهاى در حال توسعه مى‌شوند. سوش‌هاى ETEC عوامل شايعى در اسهال مسافران و ايجاد سندرم اسهال آبکى و غير التهابى هستند. سوش‌هاى EPEC از علل اسهال در ميان کودکان، به‌ويژه در کشورهاى در حال توسعه هستند. سوش‌هاى EIEC سندرم‌هاى ديسانترى مشابه با سندرم‌هاى ناشى از گونه‌هاى شيگلا را پديد مى‌آورند و در ايالات متحده نادر هستند. سوش‌هاى EHEC (به‌طور تيپکي، سروتيپ O157:H7) کوليتى را تشکيل مى‌دهند که در آن مدفوع فاقد سلول‌هاى التهابى است ولى مى‌تواند واضحاً خونى باشد. متعاقباً در تعداد کمى از بيماران، سندرم هموليتيک - اورميک (HUS) اتفاق مى‌افتد که در آن ستوتوکسين‌هاى شبه‌شيگا نقش دارند. عفونت‌هاى ادرارى حاد معمولاً در زنان فعال از نظر جنسى ايجاد مى‌شود: باکترى‌ها در نواحى اطراف اورترا کلونيزه مى‌شوند و از اورترا صعود مى‌کنند.

نتيجه حاصل ممکن است باکتريورى فاقد علامت، اورتريت، سيستيت، پيليت، و پيلونفريت باشد. عفونت‌هاى چند ميکروبى داخل شکم به‌طور معمول پس از ورود مدفوع به پريتوئن تشکيل مى‌شوند؛ اکولى و ساير ارگانيسم‌هاى گرم منفى و ورده‌اى اختيارى مسئول پريتونيت زودرس و سندرم سپسيسى هستند که اغلب پس از اين فاجعه رخ مى‌دهد. باکتريمى ناشى از اکولى معمولاً از روده‌ها، درخت صفراوي، و مجارى ادرارى منشاء مى‌گيرد.

تشخيص

تشخيص عفونت ناشى از اکولى به ترکيبى از شک بالينى و جداسازى آزمايشگاهى ارگانيسم بستگى دارد. تشخيص به‌طور خاصى عموماً با روش‌هاى بيوشيميائى صورت مى‌گيرد. رشد اکولى در نمونه‌هاى به‌طور طبيعى استريل بدن (مثل خون، CSF، مايع پلور) براى عفونت در آن محل، تشخيصى است. برعکس، جدا ساختن آن از نقاط به‌طور طبيعى غير استريل بدن (مثل لوله گوارش) بايستى با دقت تفسير شود. رنگ‌آميزى گرم براى اکولى اختصاصى نيست. تشخيص عفونت‌هاى ناشى از EACE, EIEC, EPEC, ETEC و DAEC نيازمند روش‌هاى خاصى است ولى از آنجائى که بيمارى ناشى از اين ارگانيسم‌ها خود محدود شونده‌اند، اين روش‌ها به‌ندرت انديکاسيون پيدا مى‌کنند. غربالگرى عفونت ناشى از اکولى O157-H7 بر روى آگار سوربيتول - مک‌کانکي، و تشخيص پاتوژن از طريق سروتايپينگ صورت مى‌گيرد. تست‌هائى براى توکسين‌هاى شبه‌شيگا يا ژن‌هاى مربوطه که هم سوش‌هاى O157 و هم سو‌ش‌هاى غير O157 را پيدا مى‌کنند در حال تکميل شدن هستند.

درمان

ميزان مقاومت به آمپى‌سيلين در حدى است که مانع از استفاده تجربى آن مى‌شود، ميزان مقاومت به سفالوسپورين‌هاى نسل اول، کوتريموکساوزل، آموکسى‌سيلين / کلاوولانات، و پيپراسيلين هم در بعضى جوامع بالا است. ميزان مقاومت به سفالوسپورين‌هاى نسل دوم، سوم و چهارم، کينولون‌ها، مونوباکتام‌ها، کارباپنم‌ها، و آمينوگليکوزيدها پائين است. اسهال مسافران معمولاً خود محدودشونده است ولى مى‌توان آن‌را با فلوروکينولون‌ها درمان نمود. درمان آنتى‌بيوتيکى عفونت‌هاى ناشى از STEC/EHEC ممکن است بروز HUS را افزايش دهد. بنابراين اين عفونت‌ها را بايستى به‌طور حمايتى درمان نمود؛ نشانه‌هاى HUS يک هفته پس از شروع اسهال آشکار مى‌شوند. در بسيارى از شرايط، درمان عفونت‌هاى ناشى از اکولى با توجه به شرايط بيمار وضعيت خاصى دارد؛ در عفونت‌هاى وخيم يا عميق ممکن است نياز به هفته‌ها درمان باشد.