استرپتوکک‌های ویریدانس (S. Viridans)

استرپتوکک‌هاى ويريدانس شامل چندين گونه از استرپتوکک‌هاى آلفا - هموليتيک مى‌باشند. اين ارگانيسم‌ها جزء فلور طبيعى دهان و شايع‌ترين علت اندوکارديت باکتريائى محسوب مى‌شوند. اندوکارديت ناشى از استرپتوکک‌هاى ويريدانس را مى‌توان با پنى‌سيلين (روزانه ۱۲ ميليون واحد) درمان نمود. برخى از انواع اين ارگانيسم که به انواع تغذيه‌اى موسوم هستند (و در طبقه آبيوتروفيا (Abiotrophia) قرار مى‌گيرند) براى رشد خود به B6 نيازمندند؛ بر ضدٌ اين گروه بايستى جنتامايسين (۱ ميلى‌گرم به ازاء هر کيلوگرم هر ۸ ساعت) را براى پوشش‌دهى بهينه اضافه نمود. ارگانيسم‌هاى گروه استرپتوکک ميلرى (S. Milleri) يا گروه استرپتوکک اينترمديوس (Intermedius) (استرپتوکوک اينترمديوس، استرپتوکک آنژينوسوس (S. Angionosus)، و واسترپتوکک کنستلاتوس (S. Constellatus) معمولاً جزء استرپتوکک‌ها ويريدانس محسوب مى‌شوند ولى ممکن است بتاهموليتيک باشند و غالباً عفونت‌هاى چرکى مثل آبسه‌هاى مغز يا داخل شکم را به‌وجود آورند. اين ارگانيسم‌ها به پنى‌سيلين حساس هستند و پنى‌سيلين داروى انتخابى در درمان عفونت‌هاى آنها است. باکتريمى ناشى از استرپتوکک‌هاى ويريدانس با ميازن نسبتاً بالائى در ميان بيماران نوتروپنيک مبتلا به سرطان ايجاد مى‌شود و مى‌تواند سندرم سپسيسى را با شوک و تب بالا به‌وجود آورد. نوتروپنى شديد، پروفيلاکسى با کوتريموکسازول يا فلوروکينولون‌ها، موکوسيت، و درمان با آنتاگونيست هيستامين / آنتى‌اسيد از عوامل خطر محسوب مى‌شوند. در اين شرايط، استرپتوکک‌هاى ويريدانس با شيوع بيشترى به پنى‌سيلين مقاوم هستند و تا زمان حاضر شدن تست‌هاى حساسيتى بايستى از درمان تجربى با وانکومايسين (۱ گرم وريدى هر ۱۲ ساعت) بهره برد.