استافیلوکک اورئوس

اپيدميولوژى و پاتوژنز

انسان مهم‌‌ترين مخزن استافيلوکک ارئوس در طبيعت است. غشاءهاى مخاطى نازوفارنکس قدامى محل اصلى انتقال محسوب مى‌شوند به‌طورى‌که در هر زمان و در هر نقطه تقريباً ۳۰ درصد از بالغين سالم کلونيزه شده‌اند.

استافيلوکک اورئوس دو سندرم مسمويت و عفونت را ايجاد مى‌نمايد. در مسموميت، تظاهرات بيمارى را مى‌توان تنها به يک يا چند توکسين نسبت داد. عفونت شامل کلونيزاسيون باکتري، عبور از غشاءهاى مخاطى و اپى‌تليالي، اتصال، گريز از دفاع ميزبان، و تخريب بافت‌هاى ميزبان است. افراد در معرض خطر ابتلاء به عفونت‌هاى استافيلوککى آنهائى هستند که تخريب مزمن يا مکرر در يکپارچگى اپى‌تليوم، کموتاکسى مختل لکوسيت، نقص فاگوسيتى در از بين بردن اکسيداتيو باکتري، يا اجسام خارجى در بدن خود دارند. افراد مبتلا به نقايص کمپلمان و ايمونوگلوبولين هم در خطر بالاى ابتلاء به عفونت هستند.