مشکلات ورزشکاران دیابتی نوع I

رتينوپاتى

مشکل ديگر افراد ديابتى نوع اول که در طول زمان به‌وجود مى‌آيد رتينوپاتى مى‌باشد. اگر اين بيمارى از نوع پروليفراتيو باشد فعاليت فيزيکى شديد و به‌خصوص فعاليت غير هوازى که داراى استرس ناگهاني، نظير وزنه‌بردارى است بايستى منع گردد زيرا افزايش حاصله در فشار خون مى‌تواند احتمال خونريزى ويتروس را افزايش دهد.

بيمارى‌هاى قلبى - عروقى

ديابت نوع اول با مشکلات دراز مدت که شامل افزايش در خطر بيمارى قلبى - عروقى است همراه مى‌باشد. هر ورزشکارى با ديابت نوع اول که درگير با تمرينات شديد است بايستى داراى يک ارزيابى دقيق از وضعيت قلبى - عروقى خود قبل از شروع برنامهٔ ورزشى باشد. با توجه به گرايش افراد مسن به انجام فعاليت‌‌هاى ورزشى اين مسئله از اهميت بيشترى برخوردار مى‌شود.

نوروپاتى محيطى

بسيارى از افراد ديابتى نوع اول نيز در طول زمان دچار نوروپاتى محيطى مى‌گردند. اين باعث از دست‌دهى حس در پاها شده و افراد مسن‌تر غالباً با بيمارى عروقى محيطى در ارتباط است. اين عارضه باعث افزايش صدمه در پا شده که توسط علائم معمولى زخم و درد قابل شناسائى نبوده و در نتيجه پاها دچار زخم و آسيب مى‌شوند.

زخم پاها به سختى شفا يافته و غالباً نياز به پذيرش دراز مدت در بيمارستان دارد. پوشيدن کفش مناسب و دريافت راهنمائى از يک متخصص مربوطه براى کليه ورزشکاران که ورزش‌هاى وزنى انجام مى‌دهند لازم مى‌باشد.

هيپرگليسمى

علل رايج هيپرگليسمى شامل عفونت، مصرف زياد غذا، انسولين ناکافى و در بعضى موارد، مصرف نوشابه‌هاى الکلى يا نوشابه‌هاى شيرين مى‌باشد. انجام فعاليت در افراد دچار هيپرگليسمى توصيه نمى‌شود، زيرا ممکن است باعث افزايش سطح گلوکز بيشتر در خون و کيتوزيس شود. ورزشکارى که با قند خون بالا فعاليت نمايد مى‌تواند گيج و منگ شود و با خطر زياد دى‌هيدراسيون روبرو شود.

هيپرگليسمى بعد از فعاليت معمولاً به‌خاطر مصرف اضافى غذا، تکرر در کوشش به‌منظور پرهيز از هيپوگليسمى بعد از فعاليت رخ مى‌دهد. غالباً افراد ديابتى که ترس از بروز هيپوگليسمى در طى فعاليت را دارند غذاى اضافى در قبل و يا بين فعاليت را به‌عنوان يک اقدام پيشگيرى کننده مصرف مى‌کنند. پايش مکرر سطح گلوکز خون در اين وضعيت از اهميت برخوردار است.