سالمونلا

ويبريو پاراهموليتيکوس V.

پاراهموليتيکوس در آب‌هاى ساحلى در سراسر جهان وجود دارد و بيمارى ناشى از آن اکثراً به دليل مصرف غذاهاى دريائى خام يا خوب پخته نشده است. بعد از يک دوره ننفته ۴ ساعته تا ۴ روزه، اغلب اسهال حاد آبکى ايجاد مى‌شود که همراه با دل‌پيچه، تهوع، استفراغ است و در مواردى تب و لرز وجود دارد. تشخيص با کشت ارگانيسم در محيط اختصاصى داده مى‌شود و در موارد تماس با غذاهاى دريائى يا دريا بايد به آن مشکوک شد. درمان موارد شديد شامل جبران مايع و تجويز آنتى‌بيوتيک (تتراسيکلين، ۵۰۰mg روزى چهار بار) است.

تب تيفوئيد

تب تيفوئيد اين شکل از تب روده‌اي، که توسط پاتوژن اختصاصى انسان .S تيفى ( و به ميزان کمتر توسط .S پاراتيفي) ايجاد مى‌شود، از نظر اپيدميولوژيکى با مصرف غذا، آب، يا شير آلوده مرتبط است و اکثراً در مسافران ايجاد مى‌شود. خطر عفونت در زمينه مصرف آنتى‌بيوتيک، سوء تغذيه، و عفونت HIV افزايش مى‌يابد. بعد از يک دوره نهفته متوسط ۲۱-۳ روزه، تظاهرات بالينى شامل تب طولانى و علائم غير اختصاصى لرز، سردرد، بى‌حالي، بى‌اشتهائى و (ندرتاً) اختلال ادراکى است. يافته‌هاى معاينه بدنى عبارتند از لکه‌هاى رز (بثورات ماکولوپاپولر بنفش روشن، که عمدتاً بر روى تنه و سينه وجود دارد)، براديکاردى نسبي، و هپاتواسپلنومگالي. عوارض عبارتند از پرفوراسيون روده، خونريزى گوارشي، و عفونت لوکاليزه (مننژيت، هپاتيت، ابسه‌هاى کبدى و طحالي، کوله‌سيستيت، نفريت، ميوکارديت، اندوکارديت، پنوموني، پاروتيت و ارکيت). وضعيت ناقل مزمن در ۵-۱% موارد و عود در حدود ۱۰% بيماران درمان شده داراى ايمنى طبيعى روى مى‌دهد. تشخيص براساس جدا شدن ارگانيسم از خون (در هفته اول ۹۰% مثبت و بعد از آن کمتر)، مدفوع (در بيماران درمان نشده در هفته سوم موارد مثبت بيشتر است)، ادرار، مغز استخوان، و ترشحات معده يا روده است. آزمايش سرولوژيک (ويدال) کمتر قابل اعتماد است و از نظر بالينى مفيد نيست.

سالمونلا

عفونت سالمونلا بر اثر مصرف غذا يا نوشيدنى آلوده (اکثراً تخم‌مرغ يا ماکيان) ايجاد مى‌شود، و ممکن است طيف بالينى بيمارى ناشى از آن از گاسرتوانتريت تا تب روده‌اى متفاوت باشد. S تيفى موريوم و .S انتريتيديس بخش عمده موارد بيمارى انسان را در ايالات متحده ايجاد مى‌نمايند. بيمارانى که خطر بروز سالمونلوز در آنها بالا است عبارتند از: افراد مبتلا به کاهش اسيديته معده (مصرف آنتى‌اسيد، بيمارى عدم ترشح اسيد) و اختلالات گوارشى (بيمارى التهابى روده، سابقه جراحى گوراشي، مصرف آنتى‌بيوتيک). گاستروانتريت شايع‌ترين علامت است. بعد از يک دوره نهفته ۴۸-۶ ساعت، اسهال ايجاد مى‌شود که ممکن است با دل‌پيچه، تهوع، استفراغ، و تب همراه باشد. در مدفوع ممکن است لکوسيت ديده شود و در مواردى اسهال خونى واضح وجود دارد. بيمارى معمولاً خفيف و کوتاه‌مدت است ولى در بيماران مسن يا نوزادان و بيماران دچار اختلال ايمنى (مانند افراد مبتلا به عفوت HIV يا بيمارى سلول داسي) ممکن است شديد باشد. تشخيص براساس کشت مدفوع يا خون است.

باکتريمى / تب‌هاى روده‌اى

باکتريمى / تب‌هاى روده‌اى حدود ۵% بيماران مبتلا به گاستروانتريت ناشى از سالمونلاى غير تيفوئيدى داراى کشت خون مثبت هستند، و در ۱۰-۵% اين افراد دچار باکتريمي، عفونت‌هاى لوکاليزه ايجاد مى‌شود. اين بيمارى شبيه تب تيفوئيد است اما ممکن است حادتر باشد و با تظاهرات کلاسيک تيفوئيد مانند لکه‌هاى رز (Rose Spots)، لکوپني، و براديکاردى نسبى همراه نيست. اين سندرم، که اغلب ناشى از .S کلراسويس يا .S دوبلين است، خطرناک است و مرگ و مير بالائى دارد. بيماران مبتلا به عفونت HIV در معرض خطر زيادى براى باکتريمى سالمونلا (به‌ويژه .S تيفى‌موريوم) هستند که ممکن است به درمان مقاوم باشد.

لوکاليزه شده عفونت سيستميک

لوکاليزه شده عفونت سيستميک سالمونلاهاى موجود در خون، که معمولاً به‌دنبال عفونت گوارشى ايجاد مى‌شوند، مى‌توانند هر بافت يا عضوى را مورد تهاجم قرار دهند، سالمونلاها تمايل زيادى به محل‌هاى عروقى دارند. عفونت شريانى ممکن است در آنوريسم‌هاى آرتريواسکلروتيک از قبل موجود آئورت، به ويژه در مردان بالاى ۵۰ سال ايجاد شود. استئوميليت (در زمينه بيمارى سلول داسي)، عفونت صفراوى کبدي، آبسه‌هاى طحالي، کوله‌سيستيت، عفونت صفراوى کبدي، آبسه‌هاى طحالي، کوله‌سيستيت، و UTI همگى مثال‌هائى از عفونت لوکاليزه سالمونلا هستند.