املاح

مواد معدنى:

علاوه بر عناصر آلى -کربن، اکسيژن، هيدروژن و نيتروژن- حدود ۴% توده بدن را (۲ کيلوگرم از وزن يک زن پنجاه کيلوگرمي) يک گروه ۲۲ عنصرى تشکيل مى‌دهند که بيشتر آنها عناصر فلزى بوده و 'مواد معدني' ناميده مى‌شوند. مواد معدنى بخشى از ساختمان آنزيم‌ها، هورمون‌ها و ويتامين‌ها را تشکيل داده، با مواد شيميائى ديگر ترکيب شده (به‌عنوان مثال فسفات کلسيم در استخوان، آهن موجود در ساختمان هموگلوبين) و يا به‌صورت مجزا (کلسيم آزاد در مايعات بدن) باقى مى‌ماند. مواد معدنى که براى زنده ماندن ضرورى هستند به هفت مادهٔ معدنى اصلى (که نياز روزانهٔ به آنها بيش از ۱۰۰ ميلى‌گرم مى‌باشد) و ۱۴ مادهٔ معدنى فرعى يا ناچيز (که نياز روزانه به آنها کمتر از ۱۰۰ ميلى‌گرم مى‌باشد) طبقه‌بندى مى‌شوند. مواد معدنى کمتر از ۱۵ گرم (۰۰۱/۰%) تودهٔ بدن را تشکيل مى‌دهند. مواد معدنى اضافي، نه تنها عملکرد فيزيولوژيک مفيدى ندارند بلکه حتى ممکن است سمى نيز باشند. مکمّل‌هاى مواد معدنى مانند ويتامين‌ها سود اندکى دارند، چرا که اين مواد به‌طور طبيعى در غذاها و آب مصرفى ما وجود دارند. مصرف بعضى از مکمّل‌ها ممکن است به‌دليل فقدان مادهٔ معدنى خاصى در آب يا در خاک يک منطقهٔ جغرافيائى ضرورى باشد. مثلاً کمبود يد معدنى در بعضى از مناطق دنيا اتفاق مى‌افتد. يد که غدهٔ تيروئيد آن را براى ساختن هورمون‌هاى تيروکسين و ترى‌يدوتيرونين لازم دارد، باعث بالا رفتن متابوليسم زمان استراحت سلول مى‌گردد. اضافه کردن يد به آب يا نمک خوراکى (نمک يده) به آسانى از کمبود يد جلوگيرى مى‌کند.