شرایط اقلیمی و خاکی

هلو با نام علمى Prunus persica از خانواده Rosacea مى‌باشد. در اين ميوه گل کامل است و قسمت خوراکى ميوه‌ها جدا و رشد کرده تخمدان است.

گياه‌شناسى

هلو با نام علمى Prunus persica از خانواده Rosacea مى‌باشد. در اين ميوه گل کامل است و قسمت خوراکى ميوه‌ها جدا و رشد کرده تخمدان است.

شرايط اقليمى و خاکی

پايدارى هلو، در برابر سرماى زمستانه، از سيب و گلابى کمتر و تقريباً مشابه بِه مى‌باشد. براى هلو، سرماى کشنده معمولاً حدود ۲۱- درجه سانتى‌گراد است ولى اگر هوا به سرعت سرد شود در دماهاى ۹- الى ۱۳- درجه نيز جوانه‌ها و حتى شاخه‌هاى جوان خشک مى‌شوند. نياز سرمائى هلو براى بيرون آمدن از استراحت زمستانه ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ ساعت دماى زير ۷ درجه سانتى‌گراد مى‌باشد. هلو، در برابر گرماى تابستان، مقاوم‌تر از سيب است و در تابستان‌هاى گرم، ميوه آن مانند گلابى از کيفيت بهترى برخوردار مى‌شود.

ريشه هلو، در برابر کمبود تهويه خاک بسيار حساس است و از غرقاب شدن، به شدت آسيب مى‌بيند. اين درخت، براى بهترين رشد، به خاک‌هاى نسبتاً سبک، با ژرفاى ۱ تا ۵/۱ متر و زهکش کامل نياز دارد.

توليد ميوه

هلو ۳-۲ سال پس ازکشت آغاز به گل‌دادن کرده، اولين ميوه اقتصادى خود را در سال چهارم يا پنجم توليد مى‌کند. عمر اقتصادى هلو حدود ۱۰ سال است و از آن به بعد، باردهى آن کم مى‌شود و بايد درخت را قطع کرد. گل هلو، به‌صورت جانبي، از يک جوانه ساده -Simple bud، روى شاخه يک‌ساله به‌وجود مى‌آيد. اکثر ارقام هلو خودبارور هستند. گرده‌افشانى مى‌تواند توسط باد انجام شود ولى کندوگذاري، مقدار محصول را بالا مى‌برد. در هلو، معمولاً تعداد ميوه تشکيل شده بسيار بيشتر از حد تحمل درخت است و اين گياه بايد حتماً تنک شود. ميوه هلو توسط مقدار زيادى کرک پوشيده شده است. گوشت ميوه ممکن است سفيد و يا زرد و در اطراف هسته قرمز باشد. هسته ممکن است به گوشت چسبيده و يا از آن جدا باشد. انواع هسته جدا -Free stone، به‌خاطر گوشت نرم و پرآبى که دارند براى مصرف به‌صورت تازه و انواع هسته‌چسبان - Cling، براى کمپوت‌سازى مناسب هستند.

نوع هرس

هلو معمولاً به روش جامى تربيت و پس از باروري، هر ساله به شدت، هرس مى‌شود تا تشويق به توليد شاخه‌هاى جوان، که در سال بعد گل و ميوه خواهند داد، گردد.

روش‌هاى تکثير

ازدياد هلو به روش پيوند انجام مى‌شود. بهترين پايه براى هلو، دانهال‌هاى خود هلو است ولى اين گياه را مى‌توان روى پايه‌هاى زردآلو، بادام و آلو نيز پيوند زد. اخيراً با به‌کار بردن گيلاس چينى -(Chinese cherry (P. tomentosa، به‌عنوان پايه، توانسته‌اند هلوهاى پاکوتاه و نيمه پاکوتاه توليد کنند. فاصله کشت، براى ارقام معمولى هلو، ۷-۶ متر است و در يک باغ خوب مى‌توان انتظار ۵۰-۴۰ تن محصول در هکتار داشت. در روش‌هاى داربستى فواصل کشت کمتر و مقدار محصول بسيار بيشتر است و تا ۱۱۰ تن در هکتار نيز مى‌رسد.

شليل - Nectarine، نوعى هلو است که توسط جهش رويشى -(Vegetative mutation (Bud sport، دريکى از ژن‌هاى هلو ايجاد گشته است و به اندازه هلو قدمت دارد. اين جهش، داراى تواترى بالا است و مداوماً در طبيعت در هر جهت (يعنى از هلو به شليل و از شليل به هلو) انجام مى‌پذيرد و نتيجه آن در هلو از بين رفتن کرک‌هاى روى ميوه و ايجاد رنگ و عطر و طعم خاص شليل و در شليل برگشت به هلو مى‌باشد. هلو و شليل ممکن است از بذر يکديگر هم به‌وجود بيايند و باهم قابل تلقيح نيز هستند. در ايران، حدود ۲۰ رقم شليل يافت مى‌شود که مهم‌ترين آنها شليل زرد و شليل قرمز هستند که هر دو متعلق به مشهد مى‌باشند.

ارقام مهم

از مهم‌ترين ارقام هلو مى‌توان هلوى مشهدي، هلوى حاجى کاظمى و هلوى انجيرى را نام برد.