در طريقه سنتى کشت خربزه آبي، دوره آبيارى در اوايل رشد گياه معمولاً هر ۱۰ تا ۱۲ روز يکبار مىباشد. ضمناً در بعضى از مناطق تشنگى پ دادن بهبوتههاى خربزه مرسوم مىباشد، يعنى اين که در مرحله قبل از تشکيل ميوه يک دوره آبيارى را حذف مىکنند و به گياه تشنگى مىدهند، معمولاً اين عمل پس از مرحله هرس و تراش بوته انجام مىگيرد و هدف از آن بالابردن استقامت گياه در مقابل کمآبى مىباشد، زيرا با اين عمل ريشهها گسترش بيشترى به عمق و اطراف خواهند يافت و گياه از رطوبت عمق استفاده بيشترى خواهند کرد. در صورت موجود بودن آب کافى دور آبيارى در مرحله درشت شدن ميوه و قبل از برداشت به ۶ تا ۸ روز يک بار تقليل داده و دوره آبيارى را با نياز واقعى گياه همآهنگ مىسازند. ضمناً در روش آبيارى جديد با شيارهاى کمعمق دور آبيارى کوتاهتر و بهطور معمول هفتهاى يکبار مىباشد. در هرصورت نبايد در آبيارى خربزه زيادهروى کرد، چون آبيارى زياد از کيفيت محصول مىکاهد.
کوددهى
در گذشته مواد غذائى لازم براى خربزه بهوسيله مصرف مقدار زيادى کود حيوانى (تقريباً ۴۰ تا ۵۰ تن در هکتار) و کاشت آن در زمين آبى تأمين مىگرديد. امروزه چون کمتر از زمين آبى استفاده مىشود و کود حيوانى نيز نمىدهند، لذا استفاده از کودهاى شيميائى ضرورت پيدا کرده است. مقدار کود شيميائى لازم با توجه به جنس خاک و مقدار کود حيوانى مورد مصرف شامل ۸۰۰-۸۰ کيلوگرم در هکتار ازت و ۸۰-۶۰ کيلوگرم فسفر، ۱۵-۱۰۰ کيلوگرم پتاس مىباشد.
تنک
پس از سبز شدن بوتهها در مرحله ۲تا ۳ برگى بايد آنها را تنک کرد، براى اين منظور معمولاً يک بوته سالم و قوى را انتخاب کرده و بقيه بوتهها حذف مىگردند. براى تنک کردن نبايد بوتههاى اضافى را با ريشه از خاک خارج کرد، بلکه بايد آنها را از سطح خاک قطع نمود تا ريشه بوتهاى که بايد باقى بماند صدمه نبيند. پس از تنک کردن جهت جلوگيرى از صدمه ديدن بوته بهوسيله وزش باد، اطراف آن را بهوسيله خاک مىپوشانند.
هرس
هرس بوته خربزه يکى از عمليات مهمى است که در روى ارقام خربزه ايرانى انجام مىگيرد و در اکثر نقاط خربزهکارى ايران مانند گرمسار، اصفهان، مشهد، ساوه و قم و نواحى اطراف سمنان متداول مىباشد. عمليات هرس بهاين ترتيب است که پس از چهاربرگه شدن بوته خربزه و ظهور اولين ساقههاى فرعى وقتى که اين ساقهها بهطول تقريبى ۵ الى ۱۰ سانتىمتر رشد کردند، ساقه اصلى را بعد از برگ دوم و از بالاى دو ساقه فرعى قطع مىکنند با قطع ساقه اصلى هر بوته خربزه داراى دو ساقه متقابل شده و تمام ساقههاى فرعى ثانوى که بهتدريج ظاهر مىشوند مجدداً حذف مىگردند. با رشد ساقههاى فرعى تدريجاً گلهاى نر و ماده در آن ظاهر شده که پس از تلقيح گل ماده ميوه تشکيل مىشود.
تراش
عمل تراش به اين صورت مىباشد که تمام ساقههاى فرعى ثانوى که در محور برگها بهوجود مىآيند و همچنين گلهاى نر و ماده و ميوههاى تشکيل شده را تا برگ ششم الى هشتم حذف کرده و فقط ميوههائى که از برگ ششم يا هشتم به بعد تشکيل مىشوند و متناسب با قدرت بوته، در روى هر ساقه يک ميوه نگهدارى مىشود و بقيه گلها و ميوهها نيز حدف مىگردند. بهطورى که هر بوته خربزه بهطور متوسط داراى يک يا دو ميوه خواهد بود.
گلگيرى
گلکيرى يعنى انتخاب و نگهدارى يک يا دو ميوه و حذف بقيه گلها و ميوهها معمولاً با عمل گلگيرى در کار انجام مىشود يکى انتخاب ميوه و ديگرى حفظ ميوههاى انتخاب شده در مقابل خربزه است. براى اين منظور وقتى ميوهها بهاندازه يک بادام رشد کرده و سالم تشکيل داده شدند آنها را در برگى از همان بوته پيچيده و زير خاک مىکنند و بهتدريج که ميوه درشتتر مىشود روى آن را با خاک مىپوشانند اين عمل تا موقعى که ميوهها به نصف درشتى طبيعى خود مىرسند ادامه خواهد داشت.