آرشیو دیجیتالی

يکى از مهم‌ترين تحولاتى که اخيراً در مديريت مجموعه‌هاى فيلم و ويديو رخ داده است، پيشرفت پايگاه‌هاى اطلاعاتى چندرسانه‌اى توزيعى است. اين پايگاه‌ها امکان ديجيتالى کردن بريده فيلم‌ها و عکس‌ها را با استفاده از يک سلسله نسبت‌هاى تفکيک‌پذيرى و تراکم فراهم مى‌آورند تا مواد را با درجات مختلفى از کيفيت نورى تصويرى روى کامپيوتر استفاده‌کننده تأمين کنند.

اکنون سيستم‌هائى توسعه يافته است که وقتى ماده ديجيتالى شد، به‌طور خودکار مى‌توانند نماها را بيابند، و حتيٰ يک سرى روش‌هاى فيلم‌بردارى و تدوين مانند محو‌رهاى تدريجى (Fades)، روبش‌ها (Wipes) و هم‌گدازى‌ها (Dissolves) را تشخيص دهند. نتيجه آن، نمايش تصاوير کليدى فيلم‌نامهٔ مصو‌ّر (Storyboard) يا تصويرنگار (Pictogram) روى کامپيوتر براى مشاهده استفاده‌کنندگان است. اين امکان وجود دارد که با کليک کردن (Click) روى اين تصاوير، برنامه پخش رسانه (Media Player) را احضار کرد تا ويدئوى تمام متحرک را پخش کند.

پيوند اين فن‌آورى جديد با يک سيستم مستندسازى متن‌مدار خوب مى‌تواند ابزار تحقيق بسيار قدرتمندى ايجاد کند. اين ابزار کليه توانمندى‌هاى سنتى فهرست‌نويسى را با امکان مشاهده و ارزشيابى فورى تصاوير ترکيب مى‌کند، چون تأخيرى در بازاريابى مواد از يک مخزن فيزيک وجود ندارد.

هنگامى‌که از اين فن‌آورى در ارتباط با مرورگر وب (Web Browser) استفاده مى‌شود، ممکن است آرشيو را به روشى پويا و مثبت، يا درون يک سازمان يا براى بازاريابى مجموعه در دنياى خارج، ترويج کرد. اکنون، بسيارى از سازمان‌ها سايت‌هائى را روى اينترنت با امکان مرور و پياده کردن تصاوير، به خوبى طراحى کرده است.

در حال حاضر مسائلى در مورد ظرفيت ذخيره‌سازى تصاوير متحرک وجود دارد. تصاوير را مى‌توان، حتى در تفکيک‌پذيرى بالا، نسبتاً آسان ذخيره کرد. ولى در مورد ويديو، حتى با استفاده از برنامه‌هاى کوئيک تايم (Quick Time)، رى‌يل ويديو (Real Video) يا MPEG-1، ممکن است مشکلاتى در ذخيره‌سازى حجم زياد مواد به‌وجود آيد.

در مورد شبکه‌سازي، که در تأمين دسترسى گسترده به رسانه‌ها مزاياى زيادى دارد، مسائل پهناى باند مطرح است که آن نيز بايد برطرف گردد.