چغندرقند

چغندرقند بومى سواحل مديترانه است.اصلاح چغندرقند براى اولين بار در سال ۱۷۴۷ توسط 'آندراس مارگراف' - Anderas Margraph شيمى‌دان آلمانى آغاز شد. اين شخص با گرفتن عصاره الکلى از چغندرقند توانست ماده‌اى مانند شکر تهيه شده از نيشکر به‌دست آورد. اوايل قرن نوزدهم (۱۸۰۳)، 'آشارد' -Ashard، شاگرد مارگراف در آملمان و 'اسپيوف' - Esipoph، در روسيه اين روش را پيگيرى کردند و توانستند در کارخانه به‌صورت صنعتى از چغندر، قند استخراج کنند.

در ايران اولين کارخانه قند درسال ۱۲۷۷ خورشيدى در کهريزک با کوشش ميرزاعلى خان امين‌الدوله و با کمک کارشناسان بلژيکى تأسيس شد. اين کارخانه پس از سه دوره بهره‌بردارى تعطيل شد و دوباره در سال ۱۳۱۰ با ظرفيت يک‌صد تن چغندر در شبانه‌روز آغاز به‌کار کرد. سطح زيرکشت چغندرقند در سال ۱۳۱۱ حدود ۲۰۰۰ هکتار بوده است که تا سال ۱۳۵۵ روندى افزايشى داشته است.

چغندرقند در تمام مناطق دنيا قابل کشت است (به‌جزء نواحى استوا). استان‌هاى مهم توليد‌کننده چغندرقند خراسان (نيمى از توليد) فارس، اصفهان، آذربايجان غربي، همدان مى‌باشند.