اشتغال و درآمد ثانویه - تحلیل داده - ستانده

در حالى‌که تحليل ضريب تکاثرى مى‌کوشد تا آثار کلان و ثانويهٔ حاصل از تزريق مستقيم وجوه به اقتصاد، مانند افزايش مخارج جهانگردان خارجى در کشور را تخمين بزند تحليل داده - ستانده تلاش مى‌کند تا براساس روبط متقابل عرضه و تقاضاى صنايع يا بخش‌هاى مختلف، نحوهٔ کارکرد اين آثار در اقتصاد کشور را نشان دهد.

روش‌هاى داده - ستانده که متکى بر مفهوم معاملات کليهٔ توليدکنندگان و مصرف‌کنندگان در اقتصاد ملى است. طى دهه‌هاى ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ به‌عنوان يک ابزار تحليل اقتصادى به سطح نسبتاً پيشرفته‌اى رسيده است. بخش‌هاى توليدى که ستانده بخش‌هاى ديگر را مصرف مى‌کنند يک گروه از اين توليدکنندگان و مصرف‌کنندگان هستند. مفهوم داده - ستانده ابتدا براى برنامه‌ريزى اقتصادى مورد استفاده قرار گرفت اما امروزه بيش از پيش و اغلب به غلط براى مقاصد ديگر به‌کار مى‌رود.

براى ساختن يک مجموعه يا ماتريس مبادلات بايد:

- صنايع يا بخش‌ها تعريف شوند

- کل ستاندهٔ هر بخش و کاربردهاى آن مشخص شود. به‌عبارت ديگر، آيا اين ستانده در بخش‌هاى ديگر مصرف مى‌شود يا به مصرف نهائى مى‌رسد (تقاضاى نهائي)

- کل دادهٔ هر بخش که از بخش‌هاى ديگر به‌دست مى‌آيد، به‌ويژه مقدار داده‌هاى لازم براى افزايش يک واحد ستانده مشخص شود.

هرچند جدول‌هاى داده - ستانده برحسب اشتغال يا حتى کاربرد زمين قابل محاسبه است اما بيشتر آنها مقادير پولى را به‌کار مى‌برند.

هرچند جدول‌هاى داده‌ - ستانده گاهى سفر و جهانگردى را به‌عنوان يک بخش از تقاضاى نهائى دربر مى‌گيرد اما براى محاسبهٔ آثار اقتصادى ثانويهٔ جهانگردى که متکى بر تحليل داده - ستانده باشد طبيعتاً بايد آن را به‌عنوان يک بخش مستقل، از ساير بخش‌ها جدا نمود. براى روشن شدن موضوع، اقتصاد ساده‌اى را فرض کنيد که شامل شش بخش معدن، کشاورزي، صنعت، ساختمان، سفر و جهانگردى و ساير خدمات باشد. جدول (ماتريس نمونهٔ مبادلات) اين اقتصاد را نشان مى‌دهد.