چیاروزکورو

به‌طور کلى سه سبک در پرداخت تصويرى وجود دارد که به‌وسيلهٔ آنها مى‌توان جهان سه‌بُعدى اطراف را بر صفحهٔ دوبُعدى به تصوير کشيد:

نوتان

در اين سبک تصويرى، جزئيات ظاهرى سطح و خطوط اطراف موضوع اهميت بيشترى دارد. الگو و طرح کلى بيش از شکل موضوع مطرح است. جلوهٔ تصويرى حاصله تخت و دوبُعدى خواهد بود. جلوه‌هاى اين سبک تصويرى به کمک نور اصلى شديد، پرداخت تصويرى با تضادمندى کم، فقدان نور برجسته‌سازي، کاهش نور پشت و ازدياد نور پراکنده در صحنه به‌وجود آيد.

سيلوئت

در اينجا تمرکز اصلى بر خطوط خارجى موضوع است. در اين سبک همهٔ جزئيات مربوط به بافت، رنگ‌مايه و شکل موضوع از بين مى‌رود. غير از سيلوئت‌هاى کامل (موضوع سياه در مقابل پس‌زمينهٔ روشن) که به‌منظور جلوه‌هاى نمايشي، اسرار‌آميز و تزئينى به‌کار مى‌روند، تصاوير نيمه سيلوئت هنگامى پديد مى‌آيند که نور پشت بر نور اصلى موضوع مسلط باشد.

چياروزکورو

در اين حالت، از اصول سايه روشن و جداسازى رنگ‌مايه‌اى براى ايجاد استحکام و عمق در تصوير استفاده مى‌شود.

در عکاسى اين سبک کاربرد فراوان دارد و در واقع چنان مقبول بيننده قرار مى‌گيرد که به‌ندرت مى‌توان چيزى را جايگزين آن کرد.

هنگامى که موضوع در جلوى پس‌زمينه‌اى کاملاً خفه يا پس‌زمينه‌اى روشن قرار گيرد، جلوهٔ تصويرى به پرداخت تئاترى نزديک‌تر مى‌شود تا به سبک نورپردازي. در شرايط اوليه نور جانبى تسلط بيشترى دارد (براى مطلوب‌ترين برجسته‌سازى موضوع) در حالى‌که در وضعيت دوم ظاهر موضوع شبيه سبک نوتان است و سايه‌اى بر پس‌زمينه نمى‌افتد.