آلزایمر (Alzheimer´s disease - AD)

آنمى پرينشز

آنمى ماکروسيتيک مزمن که عمدتاً در ميانسالى و افراد سالخورده ديده مى‌شود. در اين حالت به‌خاطر کمبود ويتامين B۱۲ ناشى از فقدان فاکتور داخلي، گلبول‌هاى سرخ خون به همان سرعتى که لازم است؛ تأمين نمى‌شوند. فاکتور داخلى عبارت از يک گليکوپروتئين است که به‌طور طبيعى وجود داشته و براى جذب ويتامين B۱۲ ضرورى است. علامت مشخصه کم‌خونى کشنده عبارت از اختلالات مجراى معدى روده‌اي، عصبى و سيستم‌هاى خون‌ساز مى‌باشد. نشانگان اين بيمارى عبارتند از آکلرهيدري، آتروفى مخاط معدي، اسهال، گلوسيت، پارستزي، آتاکسي، دژنراسيون بخش لاترال و خلفى طناب نخاعي، ماکروسيتوز - که اغلب هيپرکروميک هم مى‌باشند - و هيپرپلازى مغز قرمز استخوان. درمان، شامل تزريق درون وريدى يا عضلانى ويتامين B۱۲ مى‌باشد. درمان معمولاً با دُز اوليه ۵۰μg در روز براى ۲ هفته شروع و شده و سپس ۱۰۰μg به‌صورت دو بار در هفته براى ۲ ماه بعدى و سپس ۱۰۰μg به‌صورت ماهيانه براى بعد آن ادامه مى‌يابد.

ورنيک کورس آکون (Wernicke-korsakoff syndrome)

يک ناهنجارى است که مخلوطى از علائم عصبى و نشانگان انسفالوپاتى ورنيکه و کورساکوف مى‌باشد. در الکليسم شديد، هر دو سندرم نامبرده روى مى‌دهد. کمبود ويتامين‌ها به‌ويژه تيامين، علاوه بر اثرات سمى مستقيم الکل بر روى مغز و اعصاب محيطي، از علل اصلى به‌شمار مى‌آيد.

آلزايمر (Alzheimer´s disease - AD)

يک شکل از فراموشى که علامت مشخصهٔ آن گروهى از نشانگان، از جمله از دست دادن حافظه، تفکر، قوه تعقل، اختلال جهت‌يابي، گيجى و برخى اوقات آشفتگى‌هاى گفتارى مى‌باشد. در اين بيمارى دريافت غذا تحت تأثير قرار گرفته و کاهش وزن متداول است. طى سه مرحلهٔ اين بيمارى مشکلات خورانش به اين ترتيب مى‌دهد:

۱. دشوارى در خريد و پخت غذا، انتخاب‌هاى نامعلول غذا، کاهش اشتها، تغييرات چشائى و بويائى و فراموش کردن خوردن غذا.

۲. افزايش نياز به انرژى ناشى از سراسيمگى و هيجان، کاهش توانائى براى استفاده از ظروف آشپزخانه، خوردن با دست، نگه داشتن غذا در دهان، فراموش کردن بلع غذا و ناتوانى براى جويدن غذا قبل از خوردن آن.

۳. عدم شناخت غذا، سرباز زدن از خوردن غذا و يا باز بودن دهان و دشوارى در بلع.

درمان تغذيه‌اى

رژيم بايد به‌صورت فردى تنظيم شود. قدم زدن مداوم و سراسيمگى و هيجان ممکن است به‌طور متوسط روزانه تا ۱۶۰۰ کيلوکالرى نياز داشته باشد. با انتخاب قوام مناسب غذا، استقلال يا عدم وابستگى در خوردن را در شخص تشويق نمائيد. هم‌چنين با تدارک زمان کافى و استفاده از ابزارها و تکنيک‌هاى مناسب خورانش و محيط مناسب؛ به اين امر کمک نمائيد. به شخص مبتلا وعده‌هاى کوچک را در دفعات بيشتر بدهيد و سعى کنيد غذاها از نوع غنى از مواد مغذى باشند. مکمل يارى ويتامين‌ها و مواد معدنى ممکن است ضرورى باشد. وزن را پايش نمائيد و از دهيدراسيون، يبوست و آسپيراسيون غذا به ريه جلوگيرى نمائيد. از تغذيه با لوله اجتناب نمائيد مگر اينکه مطلقاً ضرورى باشد.