منیزیُم

ويژگى

بدن داراى ۲۰ تا ۴۰ گرم منيزيُم است. حدود ۶۰ درصد آن در استخوان‌ها و دندان‌ها، ۴۰ درصد در عضلات و ارگان‌ها و بقيه (تقريباً ۱ درصد) در مايعات خارج سلولى قرار دارد.

اعمال

بيشتر منيزيُم در تشکيل استخوان‌ها و دندان‌ها شرکت دارد. اما اعمال ديگر آن شامل فعال کردن بيش از ۳۰۰ آنزيم، به‌خصوص آنزيم‌هاى دخيل در ذخيره و رها کردن انرژى مى‌باشد. همراه با کلسيم، سديم و پتاسيم انتقال تحريکات عصبى و انقباض عضلات را به‌عهده دارد، به‌نظر مى‌رسد کلسيم و منيزيم همراه هم فعاليت مى‌کنند. کلسيم براى انقباض عضلات و منيزيُم براى حالت آرامش عضلات لازم هستند. وجود منيزيُم براى تشکيل و عملکرد درست RNA ,DNA، ترشح هورمون پاراتيروئيد، تبديل ويتامين D در کبد و انعقاد خون مهم است.

فرآيندهاى متابوليکى

منيزيُم در تمام طول روده کوچک جذب مى‌شود. ويتامين D جذب را افزايش و مقادير زياد کلسيم، فسفر و چربى جذب را کاهش مى‌دهند. نياز بدن بر جذب اثر مى‌گذارد. منيزيُم به‌وسيلهٔ انتقال فعال و غيرفعال جذب مى‌شود. استخوان‌ها محل ذخيره هستند و کليه‌ها دفع آن را به‌عهده دارند.

ميزان مورد نياز

به دليل مشکلات تکنيکى و قدرت بدن در حفظ سطوح خونى اطلاعات در مورد احتياج به منيزيُم کم است. و به‌طور کل ميزان توصيه شده آن براساس RDA ۳۵۰ - ۲۸۰ ميلى‌گرم است.

منابع

در بسيارى از مواد غذائى وجود دارد. لبنيات منبع عمده نيستند. منيزيُم در کلروفيل گياهان وجود دارد، بنابراين گياهان سبز تيره منبع غنى آن هستند. غلات کامل منيزيُم دارند، اما با تصفيه‌ شدن از آن جدا مى‌شود. حبوبات و مغزها از ديگر منابع غنى مى‌باشند. آب سخت نيز که براى تهيه غذا يا نوشيدن به‌کار مى‌رود مى‌تواند منبع منيزيُم باشد.

کمبود (عدم دريافت کافي) و مسموميت (دريافت بيش از اندازه)

به‌دليل فراوانى منيزيُم در مواد غذائى و قدرت بدن در جذب، ذخيره و دفع آن براساس نياز، کمبود يا مسموميت ناشى از آن بسيار نادر است. چند گروه از افراد در خطر هستند. براى مثال کمبود مى‌تواند در استفراغ‌هاى طولانى‌مدت، مکش وسيع محتويات معده، سوء‌جذب شديد، جراحى روده، سيروز کبدى يا کواشيورکور اتفاق افتد. بيماران مبتلا به سوء‌جذب که به آنها محلول‌هاى گلوکزى داده مى‌شود که حداقل منيزيُم را دارد، به‌خاطر نقش منيزيُم در عمل ATP، سندرم refeading را نشان مى‌دهند. بسيارى از داروهاى OTC و تجويزى توسط پزشک مى‌توانند در جذب يا دفع منيزيُم تداخل ايجاد کنند. براى مثال گلوکونات کلسيم، کورتيکواستروئيدها و مدرها مى‌توانند مقادير خونى را کاهش دهند، آنتى‌اسيدهاى حاوى منيزيُم مى‌توانند سطوح خونى را بيافزايند. بيمارى‌هاى کليوى تعادل آن را شديداً مختل مى‌کنند.