افراد در خطر

شرايط

چون کربوهيدرات‌ها در تمام مواد غذائى گياهى وجود دارند و بيشتر مردم آنها را مصرف مى‌کنند، کمبود کربوهيدرات به‌ندرت اتفاق مى‌افتد. هر چند، در رژيم غذائى نمونهٔ آمريکائى به جاى ۶۰% فقط حدود ۴۶% کربو هيدرات وجود دارد. به‌علاوه، دريافت فيبر غذائى فقط حدود ۱۲ - ۸ گرم، يعنى کمتر از نصف ميزان توصيه شدهٔ ۲۵ گرم مى‌باشد.

بنابراين دريافت کربوهيدرات توسط بسيارى از افراد سالم نامتعادل است، اما کم نيست.

نشانه‌ها و نشانگان

نشانه‌ها و نشانگان ظاهرى دريافت ناکافى کربوهيدرات کم است. وقتى کربوهيدرات بدن کم باشد، سطح گلوکز خون پائين مى‌افتد. به اين حالت هايپوگلايسميا (Hypoglycemia) يا افت قند خون گفته مى‌شود. در اين حالت کاتابوليسم ليپيد زياد مى‌شود و منجر به افزايش کتون‌ها در خون و ادرار مى‌گردد. در افرادى که مقادير کافى فيبر (از نظر کمى و کيفي) مصرف نمى‌کنند، اختلالات حاد و مزمن (يبوست،ديورتيکولوز، و هموروئيد) ظاهر مى‌شود. هم‌چنين پکتين و صمغ در دفع ترى‌گليسريد و کلسترول در مدفوع نقش دارند. نشان داده شده است که فيبرهاى محلول سطوح خونى اين ترکيباتى را کاهش مى‌دهند. اگرچه، دريافت کم فيبر در خطر سرطان کولون و رکتوم دخيل است، اما بين آنها و دريافت زياد چربى که معمولاً با دريافت کم کربوهيدرات همراه است، ارتباط بيشترى وجود دارد.

زمان خوردن کربوهيدرات مهم است. محدوديت شديد دريافت کربوهيدرات يا خوردن آن به‌طور جداگانه، کاربرد درست چربى و پروتئين را مختل مى‌نمايد. براى مثال اگر کربوهيدرات کافى در اختيار بدن نباشد، بدن چربى و پروتئين را براى تأمين نياز حياتى خود به انرژى متابوليزه خواهد کرد.

افراد در خطر

افرادى که رژيم‌هاى بسيار محدود دارند، مانند کسانى که دچار گرسنگى مزمن هستند، رژيم کاهش وزن دارند، يا از الگوهاى غذائى نامعقول پيروى مى‌کنند، در خطر دريافت ناکافى کربوهيدرات مى‌باشند. کسانى که رژيم غذائى آنها خيلى تصفيه شده است، در خطر دريافت ناکافى فيبر غذائى هستند. وقتى مواد غذائى حاوى فيبر را به‌خاطر مى‌آوريد، متوجه مى‌شويد که تقريباً تمام دانه‌ها کربوهيدرات پيچيده نشاسته دارند. اما غلات کامل حاوى فيبر نيز هستند. سبزى‌ها و ميوه‌هائى که با پوست و دانه خورده مى‌شوند، فيبر دارند در حالى‌که آب‌ميوه‌ها و آب سبزى‌ها، فاقد فيبر مى‌باشند.