درمانگاه‌های راهنمائی کودکان

نخستين درمانگاه راهنمائى کودکان در سال ۱۹۰۹ در شهر شيکاگو آغاز به‌کار کرد، و از آن زمان تا کنون در سراسر جهان انواع گوناگونى از اين درمانگاه‌ها به‌وجود آمده‌اند. اين درمانگاه‌ها نخست براى روياروئى با دشوارى‌هاى مربوط به بزهکارى نوجوانان کار مى‌کردند و با همهٔ کودکان يا نوجوانانى که به هر دليل به‌طور کامل با محيط خود سازگار نبودند برخورد داشتند. هدف از راهنمائى کودک پيشگيرى از روان‌نژند (Neurosis) شدن يا روان‌پريش شدن (‌Psyehosis) کودک در زندگى آيندهٔ او است.

کار گروهى

درمانگاه‌هاى راهنمائى کودکان به‌صورت گروهى کار مى‌کنند، هر گروه تشکيل شده از يک روانکاو، روانشناس باليني، روانشناس آموزشي، کارمند روانکاوى اجتماعي، پرستار بهداشت عمومي، متخصص کودکان، يک نفر گفتار درمان‌گر ( Speech therapist)، کار درمان‌گر (Occupational therapist) و متخصص اعصاب، روانکاو هستهٔ مرکزى گروه را تشکيل مى‌دهد و ديگران هم به او کمک مى‌کنند تا به تشخيص صحيح و تنظيم روشِ درمانيِ درست برسد.

خدمات

متخصص بيمارى‌هاى کودکان مراقب سلامت روانى کودک است. محور اصلى درمان روانکاوى است که در راستاى بازگرداندن احساس امنيت مثبت در کودک انجام مى‌شود. براى رسيدن به اين منظور روش‌هاى گوناگونى به‌کار گرفته مى‌شود؛ مانند: بازى درماني، مشاوره، دگرگونى در محيط فيزيکي، برطرف کردن تنش‌هاى والدين، بازسازى بينش پدر و مادر و ... درمانگاه‌هاى راهنمائى به‌طورى عمل مى‌کنند که پس از ايجاد پايهٔ بهداشت روانى مستحکم در کودکى و نوجواني، اين پايه در دورهٔ بزرگسالى هم ادامه يابد.