آب

بسيارى از اشکالات بهداشتى کشورهاى رو به پيشرفت به‌طور عمده به‌علت نبودن آب آشاميدنى سالم است. بدون تأمين آب سالم جائى براى سلامت مثبت جامعه و رفاه وجود ندارد. براى آنکه نشان داده شود با بهبودِ کيفيتِ آبِ توزيع شده براى مردم ميزان بيمارى‌ها به‌نحو چشمگير کم مى‌شوند، آمار کافى موجود است. مثلاً در هندوستان (در ايالت اوتارپرادش) پس از بهسازى توزيع آب، ميزان مرگ از وبا ۱/۷۴ درصد، ميزان مرگ از حصبه ۶/۳۶ درصد، ميزان مرگ به‌علت اسهال ‌خونى ۱/۲۳درصد و ميزان مرگ از بيمارى‌هاى اسهالى ۷/۴۲ درصد کاهش يافت. بنابراين پولى که صرف برنامه‌هاى تأمينِ آب سالم شود سرمايه‌گذارى معتبرى است که با توجه به بهبود سلامتى مردم با بهره‌ٔ بسيار بازپرداخت مى‌شود. خلاصه آن که تدارک آب سالم براى جامعه يکى از مؤثرترين و دائمى‌ترين فن‌آورى‌ها براى بهبود سلامت مردم است.

از آغاز سدهٔ بيستم که همکارى بين‌المللى در کارهاى بهداشت عمومى آغاز شد آب سالم نکتهٔ موردنظر اصلى بوده است. در يک بررسى که توسط WHO در سال ۱۹۷۵ دربارهٔ توزيع آب جامعه در هندوستان انجام شد، آشکار شد که در آن کشور در حالى‌که هشتاد درصد مردم شهرنشين به آب توزيع شده در شهر دسترسى دارند، تنها هجده درصد روستانشين‌ها دسترسى معقول به آب سالم دارند. کندى آهنگ پيشرفت در اين زمينه توسط ‌ WHO به عوامل زير منسوب‌ شد: کمبود اعتبارهاى مالى و نيروى انساني، نارسا بودن برنامه‌هاى کشوري، دشوارى‌هاى عمل و نگاهدارى دستگاه و عدم کفايت درگير شدن کاربران بالقوه. امروزه WHO متعهد به مشارکت در کوشش‌هاى جهانى براى دستيابى به مقصد تصويب ‌شدهٔ مسکن در کنفرانس سازمان ملل دربارهٔ مسکن انسان در سال ۱۹۷۶، يعنى آب براى همه تا سال ۱۹۹۰ مى‌باشد.