پریدن

کودکان نوعاً فعاليت‌هاى مربوط به پريدن را زود شروع مى‌کنند و اغلب شکل‌هاى ساده‌اى از اين الگو را پيش از سن دو سالگى فرا مى‌گيرند. در مهارت پريدن، کودک بدن خود را از سطحى با يک يا هر دو پا به بالا مى‌راند و سپس با هر دو پا فرود مى‌آيد (جدول انواع پريدن با توجه به سطح دشوارى آنها ). کودکان همچنين شکل‌ها مختلفى از پريدن نظير لى‌لى کردن و جهيدن را در کودکى ياد مى‌گيرند. پريدن با يک پا و فرود روى همان پا به شکل تکرارى لازمهٔ مهارت لى‌لى کردن است. جهيدن دويدنى است که با گام‌هاى بلند انجام مى‌گيرد. جدول زير مثال‌هاى متعددى از لى‌لى کردن و جهيدن را ارائه مى‌دهد.

انواع پريدن با توجه به سطح دشوارى آنها

	- پريدن به پائين با يک پا و فرود روى پاى ديگر
	- پريدن به بالا با دو پا و فرود روى دو پا
	- پريدن به پائين با يک پا و فرود روى دو پا
	- پريدن پائين با دو پا و فرود روى دو پا
	- دويدن و پريدن به جلو با يک پا و فرود روى پاى ديگر
	- پريدن به جلو با دو پا و فرود روى دو پا
	- دويدن و پريدن به جلو با يک پا و فرود روى دو پا
	- پريدن از روى يک شيء با دو پا و فرود روى دو پا
	- پريدن با يک پا و فرود روى همان پا به‌طور هماهنگ (موزون)

برگرفته شده از ويک استروم، ۱۹۸۳.

ويژگى‌هاى پريدن ابتدائى

تغييرات رشدى مهارت پريدن را مى‌توان از راه‌هاى مختلف اندازه‌گيرى کرد:

- سنى که يک کودک مى‌تواند انواع معينى از پريدن را اجراء کند (معيارهاى سني)

- مسافت و ارتفاع پرش (نتيجه يا بازده)

- باليدگى الگوى پريدن (فرآيند آن)

پيشگامان تحقيق دربارۀ رشد معيارهاى سنى را براى موفقيت‌هاى پريدن در کودکان تعيين کرده‌اند (ويک استروم، ۱۹۸۳). اين معيارها در جدول زير مشاهده مى‌شود. اين جدول نشان مى‌دهد که کودکان پريدن از يک سطح بلند با يک پا و فرود روى پاى ديگر را پيش از پريدن از زمين با دو پا فرا مى‌گيرند. سپس مى‌آموزند که به‌تدريج از ارتفاع بيشترى پريده و روى دو پا فرود آيند. بعدها آنها در اجراء پرش‌هاى به جلو از روى اشياء و لى‌لى کردن، مهارت بيشترى کسب مى‌کنند. با رسيدن کودکان به سن مدرسه معمولاً تمام اين پرش‌ها را مى‌توانند اجراء کنند.

به دليل تغييرات رشدى هر نسل نسبت به نسل پيش، اکنون، زمان دقيق اجراء پرش‌هاى مختلف در کودکان جلوتر از زمان‌هايى است که در جدول زير آمده است، اما ترتيب آنها مشابه بوده، کماکان کاربرد دارد. متخصصان رشد اغلب از ارزشيابى‌هاى مبتنى بر نتيجه استفاده کرده، مسافت‌هاى افقى و عمودى پرش را اندازه‌گيرى مى‌کنند تا به اين ترتيب بتوانند پس از آنکه کودکان فرآيند حرکت را پالايش دادند، مهارت پريدن را ارزيابى کنند. ما در اين قسمت فرآيند حرکت را در نظر مى‌گيريم؛ زيرا اندازه‌گيرى مسافت پريدن کارى نسبتاً ساده و آسان است.

جدول پرش‌هاى موفقيت‌آميز در سال‌هاى اوليهٔ کودکى

	اجراءهاى موفقى آميز			سن حرکتى (ماه)			منبع
	پرش از سطح زمين به بالا با هر دو پا			۲۸			B
	پرش از ارتفاع ۴۵ سانتى‌مترى با يک پا			۳۱			W و M
	پرش از صندلى به ارتفاع ۲۶ سانتى‌متر با هر دو پا			۳۲			B
	پرش از ارتفاع ۲۰ سانتى‌مترى با هر دو پا			۳۳			W و M
	پرش از ارتفاع ۳۰ سانتى‌مترى با هر دو پا			۳۴			W و M
	پرش از ارتفاع ۴۵ سانتى‌مترى با هر دو پا			۳۷			W و M
	پرش از ارتفاع ۳۰ سانتى‌مترى با هر دو پا			۳۷/۱			B
	پرش به جلو(۱۰تا ۳۵سانتى‌متر)از ارتفاع۳۰سانتى‌مترى با هر دو پا			۳۷/۳			B
	لى‌لى با هر دو پا يک تا سه بار			۳۸			W و M
	پرش از روى طنابى به ارتفاع ۲۰ سانتى‌مترى با هر دو پا			۴۱/۵			B
	لى‌لى با يک پا يک تا سه بار			۴۳			B

برگرفته از ويک استروم، ۱۹۸۳. تعديل شده با اطلاعات موجود در مطالعات بيلى (۱۹۳۵)(B) و مک کاسکيل و ولمن (۱۹۸۳)(W و M).

آنچه دربارهٔ توالى رشد به چاپ رسيده ما را در آزمايش کردن تغييرات رشد در الگوى حرکت پريدن يارى مى‌دهد. چنين ترتيبى از مراحل رشدي، گام‌هايى را که کودکان در مسير انتقال از شکل ابتدائى يک الگو به شکل پيشرفتهٔ آن برمى‌دارند شناسايى مى‌کند. پيشرفت‌هاى حاصل در اين مسير نشان‌دهندهٔ تطابق کودکان با حرکاتى است که بيش از پيش از نظر مکانيکى کارآمد و پيشرفته هستند. پيشرفت را مى‌توان در هر دو مهارت پرش عمودى و پرش طول مشاهده کرد، اما ترتيب رشدى پيشنهاد شده توسط محققان تا اينجا براساس پرش طول جفتى است (کلارک و فيليس، ۱۹۸۵؛ رابرتن، ۱۹۸۴).