سبک‌های موسیقائی پس از ۱۹۵۰

پس از جنگ جهانی دوم، وسایلی که ارتباط آنی را امکان‌پذیر می‌سازند بخشی جدانشدنی از زندگی روزمره شده‌اند - تلویزیون، کامپیوتر و ماهواره امکان دسترسی به سیل نامحدود اطلاعات را فراهم آورده‌اند. ما نه فقط آماج بمباران انگیزش‌هائی بسیار متنوع که دچار نوجوئی مدام نیز شده‌ایم. اسلوب‌های نو در مُد و هنرهای بصری به‌سرعت فراگیر شده و از رونق می‌افتند.

در موسیقی نیز تأکید بر نوجوئی و تنوع بوده است. نوآوری‌های موسیقائی پس از ۱۹۵۰ حتی از نوآوری‌های دههٔ ۱۹۰۰ نیز پُردامنه‌تر است. در این دوران، منش‌های موسیقائی نو، فراوان و تنوع سبک‌ها و نظام‌های موسیقائی از هر زمان دیگر بیشتر است. هوگو وایزگال (Hugo Weisgall) آهنگساز آمریکائی در این باره چنین می‌گوید: 'امروزه بسیاری از آهنگسازان با سرعتی حیرت‌انگیز دیدگاه‌های خود را تغییر می‌دهند، روزی به این سبک و روز دیگر به آن سبک رو آورده و به آسودگی از سنت‌گرائی محض به سبک آوانگارد (avant garde)، 'دو آتشه' گریز می‌زنند' .