اوراتوریو

اوراتوریو (oratorio) نیز همچون اپرا و کانتات از پیشرفت‌های بزرگ موسیقی آوازی در دورهٔ باورک است. اوراتوریو نیز مانند اپرا، اثری است طولانی (دارای بخش‌ها و موومان‌های متنوع) برای کُر، تک‌خوان‌ها، و ارکستر؛ اوراتوریو اغلب بر مبنای متنی روائی ساخته می‌شد. تفاوت اوراتوریو با اپرا این است که در آن ایفاء نقش، صحنه‌پردازی، لباس و آرایش ویژه در کار نیست. اوراتوریو اغلب مبتنی بر داستان‌های انجیلی است، اما کمتر برای اجراء در آئین‌های مذهبی طرح و ساخته شده است. امروزه اوراتوریوها هم در تالار کنسرت و هم‌ در کلیسا به اجراء درمی‌آیند.

اوراتوریو دربردارندهٔ توالی کُرال، آریاها، دوئت‌ها، رسیتاتیف‌ها و اینترلودهای ارکستری است. آوازکُر در آن اهمیتی ویژه دارد و به تفسیر وقایع داستان می‌پردازد یا در آن شرکت می‌جوید. رسیتاتیف‌های راوی داستان به‌طور معمول داستان را منسجم و بخش‌های آن را به یکدیگر متصل می‌کند. اوراتوریو طولانی‌تر از کانتات است (گاه بیش از دو ساعت به‌ طول می‌انجامد) و بیش از یک خط سیر داستانی دارد.

اوراتوریو نخستین بار در اوایل سدهٔ هفدهم در ایتالیا و به‌عنوان نمایشی موسیقائی از داستان‌‌های انجیلی پدیدار شد و در تالار های ویژهٔ نیایش که اوراتوریو خوانده می‌شدند به اجراء درآمد. اورتوریو در دورهٔ باروک دیگر کشورها نیز راه یافت و دارای فرم‌هائی متنوع شد. اوراتوریوی مسیح، اثر گئورگ فریدریش هندل، در چندین دههٔ متمادی از دورهٔ باروک مشهورترین و محبوب‌ترین اوراتوریو بوده است.