جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

انتخاب دارو


  انتخاب دارو
اگرچه قدرت آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین بسیار متفاوت است (جدول آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین: دوزهای درمانی معمول) همه آنتاگونیست‌های تیپیک گیرنده دوپامین در دسترس به یک اندازه در درمان اسکیزوفرنی مؤثر می‌باشند. آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین در طیف وسیعی از فرمولاسیون‌ها و دوزها در دسترس می‌باشند. (جدول ترکیبات آنتاگونیست‌ گیرنده دوپامین)
  جدول آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین: دوزهای درمانی معمول
دارو معادل کلرپرومازین
(میلی‌گرم)
قدرت نسبی دوز درمانی
(میلی‌گرم در روز)
کلرپرومازین ۱۰۰ کم ۲۰۰۰-۱۵۰
تری‌فلوپرومازین ۳۰ متوسط ۱۵۰-۲۰
تیوریدازین ۱۰۰ کم ۸۰۰-۱۰۰
پرفنازین ۱۰ متوسط ۶۴-۸
تری‌فلوپرازین ۵-۳ زیاد ۶۰-۵
فلوفنازین ۵-۳ زیاد ۶۰-۵
استوفنازین ۱۵ متوسط ۱۰۰-۲۰
کلرپروتیکسن ۷۵ کم ۶۰۰-۱۰۰
تیوتیکسن ۵-۳ زیاد ۶۰-۵
لوکساپین ۱۵-۱۰ متوسط ۲۵۰-۳۰
هالوپریدول ۵-۲ زیاد ۱۰۰-۲
پیموزاید ۲-۱ زیاد ۲۰-۲
  جدول ترکیبات آنتاگونیست گیرنده دوپامین
قرص کپسول
استوفنازین mg۲۰ ــ
کلرپرومازین ۱۰۰،۵۰،۲۵،۱۰ و ۲۰mg ۱۵۰،۷۵،۳۰،۲۰۰،۳۰۰mg
دروپریدول ــ ــ
فلوفنازین ۵،۲،۱ و ۱۰mg ــ
فلوفنازین دکانوات ــ ــ
فلوفنازین انانتات ــ ــ
هالوپریدول ۱۰،۲،۱،۰/۵ و ۲۰mg ــ
هالوپریدول دکانوات ــ ــ
لوکساپین ــ ۲۵،۱۰،۵ و ۵۰mg
مزوریدازین ۵۰،۲۵،۱۰ و ۱۰۰mg ــ
مولیندون ۵۰،۲۵،۱۰،۵ و ۱۰۰mg ــ
پرفنازین ۸،۴،۲ و ۱۶mg ــ
پیموزاید ۲mg ــ
پروکلرپرازین ۱۰،۵ و ۲۵mg ۱۵،۱۰ و (۳۰mg (SR
پرومازین ۵۰،۲۵ و ۱۰۰mg ــ
تیوریدازین ۵۰،۲۵،۱۵،۱۰ و ۱۵۰،۱۰۰ ــ
تیوتیکس ــ ۱۰،۵،۲،۱ و ۲۰mg
تری‌فلوپرازین ۵،۲،۱ و ۱۰mg ــ
تری‌فلوپرومازین ــ ــ
محلول تزریقی شیاف‌های مقعدی
استوفنازین ــ ــ ــ
کلرپرومازین ۱۰mg/5ml
۱۰۰mg/ml و ۳۰
۲۵mg/ml ۲۵ و ۱۰۰mg
دروپریدول ــ ۲/۵mg/ml ــ
فلوفنازین ۲/۵mg/6ml،
۶mg/ml
۲/۵mg/ml ــ
فلوفنازین دکانوات ــ ۲۵mg/ml ــ
فلوفنازین انانتات ــ ۲۵mg/ml ــ
هالوپریدول ۲mg/ml ۵mg/ml ــ
هالوپریدول دکانوات ــ ۵۰ و ۱۰۰mg/ml
(فقط IM)
ــ
لوکساپین ۲۵mg/ml ۵۰mg/ml ــ
مزوریدازین ۲۵mg/ml ۲۵mg/ml ــ
مولیندون ۲۰mg/ml ــ ــ
پرفنازین ۱۶mg/5ml ۵mg/ml ــ
پیموزاید ــ ــ ــ
پروکلرپرازین ۵mg/5ml ۵mg/ml ــ
پرومازین ــ ۲۵mg/ml، ۵۰mg/ml ــ
تیوریدازین ۲۵ و ۱۰۰mg/5ml
۳۰ و ۱۰۰mg/ml
ــ ــ
تیوتیکس ۵mg/ml ۱۰mg و ۲mg/ml
(فقط IM)
ــ
تری‌فلوپرازین ۱۰mg/ml ۲mg/ml ــ
تری‌فلوپرومازین ــ ۱۰ و ۲۰mg/ml ــ
- درمان کوتاه‌مدت:
معادل ۵ تا ۱۰ میلی‌گرم هالوپریدول برای یک بزرگسال و در یک وضعیت حاد مناسب می‌باشد. برای یک فرد مسن ممکن است دوزی به اندازه ۱ میلی‌گرم هالوپریدول کفایت کند. تجویز بیش از ۵۰ میلی‌گرم کلرپرومازین در یک تزریق ممکن است باعث هیپوتاسیون شدید شود. تجویز داخل‌ عضلانی آنتاگونیست گیرنده دوپامین باعث به‌وجود آمدن اوج غلظت پلاسمائی در عرض ۳۰ دقیقه می‌شود. در برابر ۶۰ دقیقه پس از تجویز خوراکی، دوز آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین برای تجویز عضلانی حدود نصف دوزی است که از راه خوراکی داده می‌شود. برای درمان کوتاه‌مدت بیمار باید برای مدت ۱ ساعت پس از تجویز اولین دوز داروی آنتاگوینست گیرنده دوپامین پایش شود. پس از این مدت بیشتر پزشکان دوز دیگری از یک آنتاگونیست گیرنده دوپامین با یک داروی آرام‌بخش (مثل یک بنزودیازپین) تجویز می‌کنند تا رفتار بیمار را به شکل مؤثری کنترل کنند. داروهای آرام‌بخشی که می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند، عبارتند از لورازپام، ۲ میلی‌گرم داخل عضلانی و ۵۰ تا ۲۵۰ میلی‌گرم آموباربیتال داخل عضلانی
- داروهای طولانی‌اثر دپو:
چون برخی از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی پذیرش درمان با رژیم‌های خوراکی آنتاگوینست‌های گیرنده دوپامین را ندارند، ممکن است لازم باشد از ترکیبات طولانی‌اثر دپو استفاده شود. معمولاً پزشک ترکیبات داخل عضلانی را هر ۱ تا ۴ هفته تجویز می‌کند. بنابراین پزشک بلافاصله متوجه می‌شود که آیا بیمار یک دوز از دارو را نگرفته است. ممکن است آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین دپو با افزایش عوارض جانبی از جمله دیسکینزی دیررس همراه باشند.


همچنین مشاهده کنید