ترک نیکوتین

نیکوتین از طریق جویدن و یا انداختن مصرف می‌شود. وابستگی به نیکوتین شایع‌ترین اختلال مصرف مواد و مرگبار است. در حدود ۲۵% مردم آمریکا سیگار می‌کشند، ۲۵% از مردم در گذشته سیگار می‌کشیده‌اند و ۵۰% آنها هرگز سیگاری نکشیده‌اند. نیکوتین، گیرنده‌های استیل‌کولینی نیکوتین و سیستم پاداش دوپامین را فعال می‌کند و چندین هورمون عصبی محرک را افزایش می‌دهند.

وابستگی به نیکوتین

به سرعت ایجاد می‌شود و با عوامل روانی - اجتماعی تقویت می‌شود. غالباً با وابستگی به مواد دیگری همراه است (مانند الکل و ماری‌جوآنا) درمان وابستگی شامل هیپنوتیسم، انزجار درمانی، طب سوزنی، اسپری‌های نیکوتینی مخصوص بینی و آدامس‌های نیکوتینی، کلونیدین و انواع دیگری از داروهای روانی غیرنیکوتینی می‌باشد. بوپروپیون (bupropion) ممکن است میزان ترک را در بیمار بدون افسردگی افزایش دهد. ترکیب تجویز سیستمیک نیکوتین و مشاوره رفتاری در ادامه پرهیز در ۶۰% موارد نتیجه‌بخش بوده است (به جدول درمان‌های علمی ترک سیگار، درمان وابستگی نیکوتین مراجعه کنید). میزان عود زیاد است. روانپزشکان باید از اثر پرهیز از سیگار بر میزان غلظت داروهای روانگرا در خون آگاه باشند (جدول تأثیر ترک سیگار بر غلظت داروهای روانگرا در خون). مصرف نیکوتین به‌صورت سیگار از جویدن آن متداول‌تر می‌باشد. سیگار کشیدن با بیماری انسداد ریوی مزمن، سرطان، بیماری کرونری قلب، بیماری عروق محیطی (peripheral vascular disease) همراه است. جویدن توتون یا بیماری عروقی محیطی همراه است.

- درمان‌های علمی ترک سیگار:

   درمان روانی - اجتماعی

   رفتاردرمانی

   درمان‌های داروئی

   آدامس نیکوتین‌دار

   اسپری نیکوتینی مخصوص

   بینی

   Patch نیکوتین

   آدامس نیکوتین‌دار + Patch

   نیکوتین استنشاقی

   پوپروپین

   کلونیدین (FDA تصویب نکرده است)

   نورتریپتیلین (FDA تصویب نکرده است)

- تأثیر ترک سیگار بر غلظت داروهای روانگرا در خون:

- با پرهیز غلظت خون افزایش می‌یابد:

	کلومیپرامین	داکسپین	اکسازپام
	کلوزاپین	فلورکسامین	نورتریپتیلین
	دیس‌متیل دیازپام	ایمی‌پرامین

- با پرهیز غلظت خون افزایش نمی‌یابد:

	آمی‌تریپتیلین	اتانول	میدازولام
	کلردیازپوکساید	لورازپام	تریازپام

- اثر پرهیز نامشخص است:

آلپرازولام

کلرپرومازین

دیازپام

ترک نیکوتین

با میل شدید برای کشیدن سیگار، بی‌قراری، احساس ناکافی، عصبانیت، اضطراب، اشکال در تمرکز، تحریک‌پذیری، کاهش تعداد ضربان قلب، افزایش اشتها مشخص می‌شود.

سندرم ترک ممکن است تا چندین هفته دوام یابد و معمولاً بر روی ترک سایر مواد سوار می‌شود.