| مرحله تکيه‌کردن يا پايدارى با تماس پاشنه با زمين شروع گرديده و با بلندشدن پنجه‌ها از زمين تمام مى‌شود. در راه‌رفتن زمانى که پاشنه پا با زمين تماس دارد پنجه پاى ديگر نيز بر روى زمين و قصد جداشدن دارد و حالت دوجانبه بودن پايدارى را به وجود مى‌آورد و همين نکته فرق بين راه‌رفتن و دويدن است.
|
|
|
|
|
|
| چرخش لگن به سمت پايى که در حال تکيه‌کردن است و چرخش ستون مهره‌ها در جهت مخالف
|
|
|
|
| ۱. حرکات: |
|
| اکستنشن و کاهش ميزان چرخش بيرونى و پس از آن چرخش داخلى ران به مقدار کم، جلوگيرى از نزديک‌شدن بيش از حد ران و تمايل لگن به جهت مخالف. |
|
| ۲. عضلات: |
|
| در خلال قسمت اول پايدارى تمام عضلات سرينى با شدت متوسط انقباض مى‌يابند و در خلال بخش ميانى از شدت انقباض عضلات سرينى بزرگ و ميانى کاسته مى‌گردد. |
|
| در مورد اينکه سرينى بزرگ در راه‌رفتن عادى شرکت دارد يا ندارد اختلاف نظر مى‌باشد. اما تا زمانى که موضوع به طور کامل روشن نشود، تحقيقات باسماجيان ملاک خواهد بود، اين تحقيقات مى‌گويد که سرينى بزرگ در مرحله پايدارى از خود انقباض نشان مى‌دهد.
|
|
| در وسط مرحله، سرينى کوچک به طور آرام به انقباض خود ادامه مى‌دهد. تنها ماهيچه‌هاى لگن که بطور قابل ملاحظه‌اى در خلال قسمت آخر پايدارى منقبض مى‌شوند نزديک‌کننده‌هاى بزرگ، طويل، راست داخلي، نزديک‌کننده کوتاه مى‌باشند. در راه‌رفتن سريع، سرينى بزرگ و کوچک با شدت قابل ملاحظه‌اى منقبض مى‌شوند و اين کار در خلال قسمت اول پايدارى صورت مى‌گيرد. و در خلال قسمت آخر عضله نزديک‌کننده طويل منقبض مى‌شود. همسترينگ در راه‌رفتن عادى در مرحله پايدارى سهم کمى دارند، تنها سر دراز دوسر رانى در مرحله اول اين فاز کمى انقباض مى‌يابد. در راه‌رفتن تند سر بلند عضله دوسر رانى و نيم‌وترى در مرحله اوليه پايدارى با شدت متوسطى انقباض مى‌يابند.
|
|
|
|
| ۱. حرکات: |
|
| فلکشن به مقدار کم در زمان تماس، ادامه پيدا مى‌کند و بعد از آن اکستنشن مى‌باشد و اين اکستنشن تا زمان بلندشدن و موقعى که نوسان شروع مى‌شود ادامه دارد و سپس فلکشن مى‌يابد. |
|
| فلکشن که از لحظه تماس پاشنه تا بلندشدن پنجه پا از زمين در زانو پديد مى‌آيد نوسان عمودى مرکز ثقل را کاهش مى‌دهد، که اين عمل راندمان راه‌رفتن را افزايش مى‌دهد.
|
|
| ۲. عضلات: |
|
| چهارسر رانى در مراحل اوليه پايدارى به طور متوسط منقبض مى‌شوند، سپس به تدريج استراحت مى‌کند و به نظر مى‌رسد که ميزان متوسط فلکشن کمى را که در موقع تماس پاشنه با زمين ايجاد مى‌شود کنترل مى‌کند. پهن ميانى در تمام نيمه اول اين مرحله به انقباض خود ادامه مى‌دهد. در موقعى که پا به حالت عمودى در مى‌آيد زانو به ظاهر قفل مى‌شود و انقباض اکستنسورها را غيرضرورى مى‌سازد. کشش عضلات همسترينگ براى ايجاد فلکشن زانو در لحظه تماس پا با زمين عامل خوبى است. و اين عضلات دومرتبه در آخر مرحله پايدارى انقباض حاصل مى‌کنند. در راه‌رفتن سريع اين عضلات انقباض بيشترى را نشان مى‌دهند که هم زمانش طولانى‌تر است و هم در نيمه دوم پايدارى افزايش ناگهانى زيادى در عمل آنها پديد مى‌آيد، يعنى اکستنش پا از ناحيه زانو در راه رفتن سريع با نيروى بيشترى از راه‌رفتن عادى صورت مى‌گيرد. |
|
|
|
| ۱. حرکات: |
|
| پلانتار فلکشن، به مقدار کم که دورسى فلکشن کمى به دنبال آن خواهد بود جلوگيرى از دورسى فلکشن بيشتر که وزن بدن عامل ايجاد آن مى‌باشد. پلانتار فلکشن مچ و هايپراکستنشن مفاصل استخوان‌هاى کف پا و بند انگشتان پا در اخر مرحله پيشروى مخصوصاً در راه‌رفتن تند و سريع. |
|
| ۲. عضلات: |
|
| مطالعات قبلى که به وسيله باسماجيان (۱۹۷۹) تجديدنظر گرديد نشان مى‌دهد که در قسمت‌هاى اول پايدارى مخصوصاً در موقع تماس پاشنه، عضله ساقى قدامى عمل قابل ملاحظه‌اى دارد. به نظر مى‌رسد که اين عمل بستگى دارد به پايى که کنترل مى‌شود، که در موقع پائين آمدن با ضربه روى زمين نخورد. برعکس نظريه‌هاى قبلى آن اين عضله در خلال زمان تحمل وزن فعاليتى را نشان نمى‌دهد. ولى در موقع برداشتن و جداشدن پنجه‌ها از زمين دومرتبه فعال مى‌شود. عضله بازکننده طويل انگشتان و عضله دراز شست با شکلى مشابه عمل مى‌کنند به طورى که در موقع تغيير مرحله نوسان به مرحله پايدارى به حداکثر انقباض خود برسند ولى در اول مرحله پايدارى استراحت مى‌کنند و در آخر اين مرحله کمى منقبض مى‌شوند. |
|
| کارلين (۱۹۶۳) تأکيد داشت که وزن بدن بر روى عضلات دورسى فلکسور اهميت زيادى دارد، در مرحله پايدارى (Suport) راه‌رفتن، دستگاه اهرمى پا معکوس مى‌شود، براى اينکه پا روى زمين محکم شده است و عضلات دورسى فلکسور بجاى کشيدن مچ به طرف ساق پا، ساق پا را به جلو مى‌کشند و اين کار از مفصل مچ صورت مى‌گيرد. اين نکته‌اى مهم است.
|
|
| عضلات قدامى بازکننده دراز انگشتان و بازکننده دراز شست در مورد کسانى که عادت دارند به طور کج و به طرف عقب متمايل شده و راه مى‌روند و يا اشخاصى که در راه رفتن وزن بدن را روى پاى جلويى قرار مى‌دهند نيروى بيشترى را متحمل مى‌شوند. بلندى طول گام مى‌تواند در ميزان فلکشن پاى جلويى در موقع تماس با زمين (پاشنه) تأثير داشته باشد.
|
|
| عضله ساقى خلفى در وسط مرحله پايدارى فعال است. به اعتقاد باسماجيان اين عضله از اورشن مچ پا جلوگيرى مى‌کند، وى اشاره مى‌کند که عضلات نازکى نى بلند و ساقى خلفى احتمالاً در ايستايى پا و ران در حالت تحمل وزن کمک مى‌کنند. عضلات دوقلو و نعلى در جهت کاهش دادن شتاب پائين پا و ايستايى زانو در وسط بخش پايدارى عمل مى‌کنند.
|
|
| يک افزايش سريع انقباض در عضلات دوقلو و نعلى پس از آنکه پاشنه از زمين بلند مى‌شود شروع گرديده و تا زمانى که پاشنه پاى ديگر با زمين تماس حاصل مى‌کند ادامه دارد. اکستنشن زانو در مرحله تکه کردن هميشه با فعاليت ماهيچه‌هاى پشت ساق پا همراه مى‌باشد و در راه رفتن سريع فعاليت آنها بيشتر مى‌شود. عضله نازک نى بلند به شکل مشابهى فعاليت دارد ولى به نظر مى‌رسد که به شدت ماهيچه‌هاى ديگر منقبض شود البته بجز راه‌رفتن سريع. نازک نى کوتاه تا زمان وسط مرحله پايدارى شروع به انقباض نمى‌کند، اما بعد از آن با قدرت بيشترى نسبت به ماهيچه نازک نى بلند منقبض مى‌شود. و آن موقعى است که پا از خط ميانى مرحله پايدارى عبور کرده و اگر راه‌رفتن سريع باشد زودتر منقبض مى‌شود.
|
|
| عضله تاکننده دراز انگشتان در خلال قسمت وسط مرحله پايدارى کمى منقبض مى‌شود و در قسمت آخر به ميزان انقباض افزوده مى‌شود، در راه‌رفتن سريع، انقباض قوى‌تر است. تاکننده دراز شست پا نيز به همين شکل عمل مى‌نمايد منتها تا قبل از رسيدن به وسط مرحله انقباض شروع نمى‌شود. ماهيچه‌هاى تاکننده دراز شست پا، تاکننده دراز انگشتان پا و تاکننده کوتاه در اثر فشارى که روى آنها مى‌آيد منقبض مى‌شوند. در مرحله پيش‌برنده به خصوص در راه‌رفتن سريع اين انقباض بيشتر مى‌شود. در تمام قسمت‌هاى مرحله پايدارى انقباض فلکسورهاى شست پا در راه‌رفتن با پاى برهنه بيشتر از راه‌رفتن با کفش است. اين مسئله بخصوص موقعى که در روى چمن يا ماسه راه مى‌رويم مشهودتر است.
|
