صبح به معنی وجود روشنائی نیست. ظهور ناگهانی روشنائی را نیز روز نمیگویند. صبح به لحظاتی از زمان اطلاق میشود که به تعریف شیخ اجل سعدی (تفاوت نکند لیل و نهار) و به زبان دیگر شب اندکاندک زایل شود و روز طالع گردد. با توجه به تعریف بالا این لحظات را صبح مینامند و در صورتی صبح صداقت مییابد که شبی باشد و آن شب محو گردد و برود چنانچه با این تعریف در خواب شاهد طلوع صبح بودیم بسیار نیکو است و امیدبخش. از امام صادق علیهالسلام نقل میکنند که صبح نشانه قوت اهل آن دیار باشد. اگر در خواب ببینیم که شب اندکاندک میرود و روشنائی بامداد جای آن را میگیرد غمها و غصهها و رنجهای ما چون آن شب که میرود زایل میگردد و به رفاه و نعمت و سلامت و شادی میرسیم. چنانچه بیماری این خواب را ببیند شفا حاصل میکند. مقروض دین خویش را میپردازد و اندوهگین از بند غم و رنج میرهد. این صبح نشانه فرج بعد از عسرت و شدت است اما چنانچه این حالت را معکوس ببینیم عسرت و شدتی است که بعد از فرج پدید میآید. اگر در خواب ببینیم که شب است اما شب به صبح رسید و صبح مجدداً رفت و تاریکی جای آن را گرفت خوب نیست. این صبح کاذب است و اولی صبح صادق. صبح صادق به خواب دیدن بسیار خوب است و صبح کاذب بد است و خبر از این میدهد که مختصر امیدی پدید میآید و باز هم سختی و تنگی و شدت جای آن را میگیرد. اگر در خواب ببینیم که صبح شد اما فجر چون شفق به سرخی گرائید خوب نیست این هم برای بیننده خواب خوب نیست و هم برای اهل آن منطقه که چنین صبحی در افق آن ظاهر میشود.