پنجشنبه, ۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 28 March, 2024
مجله ویستا

صبح


  منوچهر مطیعی تهرانی
صبح به معنی وجود روشنائی نیست. ظهور ناگهانی روشنائی را نیز روز نمی‌گویند. صبح به لحظاتی از زمان اطلاق می‌شود که به تعریف شیخ اجل سعدی (تفاوت نکند لیل و نهار) و به زبان دیگر شب اندک‌اندک زایل شود و روز طالع گردد. با توجه به تعریف بالا این لحظات را صبح می‌نامند و در صورتی صبح صداقت می‌یابد که شبی باشد و آن شب محو گردد و برود چنانچه با این تعریف در خواب شاهد طلوع صبح بودیم بسیار نیکو است و امید‌بخش. از امام صادق علیه‌السلام نقل می‌کنند که صبح نشانه قوت اهل آن دیار باشد. اگر در خواب ببینیم که شب اندک‌اندک می‌رود و روشنائی بامداد جای آن را می‌گیرد غم‌ها و غصه‌ها و رنج‌های ما چون آن شب که می‌رود زایل می‌گردد و به رفاه و نعمت و سلامت و شادی می‌رسیم. چنانچه بیماری این خواب را ببیند شفا حاصل می‌کند. مقروض دین خویش را می‌پردازد و اندوهگین از بند غم و رنج می‌رهد. این صبح نشانه فرج بعد از عسرت و شدت است اما چنانچه این حالت را معکوس ببینیم عسرت و شدتی است که بعد از فرج پدید می‌آید. اگر در خواب ببینیم که شب است اما شب به صبح رسید و صبح مجدداً رفت و تاریکی جای آن را گرفت خوب نیست. این صبح کاذب است و اولی صبح صادق. صبح صادق به خواب دیدن بسیار خوب است و صبح کاذب بد است و خبر از این می‌دهد که مختصر امیدی پدید می‌آید و باز هم سختی و تنگی و شدت جای آن را می‌گیرد. اگر در خواب ببینیم که صبح شد اما فجر چون شفق به سرخی گرائید خوب نیست این هم برای بیننده خواب خوب نیست و هم برای اهل آن منطقه که چنین صبحی در افق آن ظاهر می‌شود.


همچنین مشاهده کنید