حس بینائی

هر حسی به انرژی فیزیکی خاصی پاسخ می‌دهد. این محرک فیزیکی در مورد بینائی، نور است. نور تابش الکترومغناطیسی (electromagnetic) است: نوعی انرژی که از خورشید و بقیهٔ کیهان ساطع می‌شود و سیارهٔ ما پیوسته در آن غوطه‌ور است. نور، یگانه انرژی الکترومغناطیسی نیست؛ اشعهٔ کیهانی (cosmic rays)، اشعهٔ ایکس، اشعهٔ فرابنفش و زیر قرمز، و امواج رادیوئی و تلویزیونی، همه انرژی الکترومغناطیسی هستند.

می‌توان در نظر آورد که انرژی الکترومغناطیسی به‌شکل موج حرکت می‌کند، با طول موج‌هائی (یعنی فاصله یک ستیغ - crest موج تا ستیغ بعدی) که فوق‌العاده متفاوت هستند - از کوتاه‌ترین طول موج‌های اشعهٔ کیهانی (۴ تریلیونم سانتی‌متر) تا طولانی‌ترین امواج رادیوئی (چندین کیلومتر). چشم‌های ما فقط به‌جزء کوچکی از این پیوستار حساس هستند، یعنی به‌طول موج‌های تقریباً ۴۰۰ تا ۷۰۰ نانومتر. چون هر نانومتر برابر با یک میلیاردم متر است انرژی قابل دید فقط بخش بسیار کوچکی از انرژی الکترومغناطیسی را تشکیل می‌دهد. تابش، در دامنهٔ قابل دید، نور نامیده می‌شود، و ما هیچ‌یک از طول موج‌های دیگر را نمی‌بینیم.