|
| اگر دل دلبری دلبر کدامی |
|
وگر دلبر دلی دل را چه نامی |
| دل و دلبر بهم آمیته وینم |
|
ندانم دل که و دلبر کدامی |
|
|
| دلی نازک بسان شیشه دیرم |
|
اگر آهی کشم اندیشه دیرم |
| سرشکم گر بود خونین عجب نیست |
|
مو آن نخلم که در خون ریشه دیرم |
|
|
| گر آن نامهربانم مهربان بی |
|
چرا از دیدگانم خون روان بی |
| اگر دلبر بمو دلدار می‌بو |
|
چرا در تن مرا نه دل نه جان بی |
|
|
| چرا دایم بخوابی ای دل ای دل |
|
ز غم در اضطرابی ای دل ای دل |
| بوره کنجی نشین شکر خدا کن |
|
که شاید کام یابی ای دل ای دل |
|
|
| شب تار و بیابان پرورک بی |
|
در این ره روشنایی کمترک بی |
| گر از دستت برآید پوست از تن |
|
بیفکن تا که بارت کمترک بی |
|
|
| مو از قالوا بلی تشویش دیرم |
|
گنه از برگ و باران بیش دیرم |
| اگر لاتقنطوا دستم نگیرد |
|
مو از یاویلنا اندیش دیرم |
|
|
| جدا از رویت ای ماه دل افروز |
|
نه روز از شو شناسم نه شو از روز |
| وصالت گر مرا گردد میسر |
|
همه روزم شود چون عید نوروز |
|
|
| نسیمی کز بن آن کاکل آیو |
|
مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو |
| چو شو گیرم خیالش را در آغوش |
|
سحر از بسترم بوی گل آیو |
|
|
| مو کز سوته دلانم چون ننالم |
|
مو کز بی حاصلانم چون ننالم |
| بگل بلبل نشیند زار نالد |
|
مو که دور از گلانم چون ننالم |
|
|
| چه خوش بی وصلت ای مه امشبک بی |
|
مرا وصل تو آرام دلک بی |
| زمهرت ای مه شیرین چالاک |
|
مدامم دست حسرت بر سرک بی |
|
|
| مسلسل زلف بر رخ ریته دیری |
|
گل و سنبل بهم آمیته دیری |
| پریشان چون کری زلف دو تا را |
|
بهر تاری دلی آویته دیری |
|
|
| اگر مستان هستیم از ته ایمان |
|
وگر بی پا و دستیم از ته ایمان |
| اگر گبریم و ترسا ور مسلمان |
|
بهر ملت که هستیم از ته ایمان |
|
|
| اگر آئی بجانت وانواجم |
|
وگر نائی به هجرانت گداجم |
| ته هر دردی که داری بر دلم نه |
|
بمیرم یا بسوجم یا بساجم |
|
|
| عاشق آن به که دایم در بلا بی |
|
ایوب آسا به کرمان مبتلا بی |
| حسن آسا بدستش کاسه‌ی زهر |
|
حسین آسا بدشت کربلا بی |
|
|
| نوای ناله غم اندوته ذونه |
|
عیار قلب و خالص بوته ذونه |
| بیا سوته دلان با هم بنالیم |
|
که قدر سوته دل دل سوته ذونه |
|
|
| مو آن بحرم که در ظرف آمدستم |
|
چو نقطه بر سر حرف آمدستم |
| بهر الفی الف قدی بر آیو |
|
الف قدم که در الف آمدستم |
|
|
| دلم از دست خوبان گیج و ویجه |
|
مژه بر هم زنم خونابه ریجه |
| دل عاشق مثال چوب‌تر بی |
|
سری سوجه سری خونابه ریجه |
|
|
| ز کشت خاطرم جز غم نروئی |
|
ز باغم جز گل ماتم نروئی |
| ز صحرای دل بیحاصل مو |
|
گیاه ناامیدی هم نروئی |
|
|
| سیه بختم که بختم واژگون بی |
|
سیه روجم که روجم سرنگون بی |
| شدم آواره‌ی کوی محبت |
|
زدست دل که یارب غرق خون بی |
|
|
| بیته یک شو دلم بی غم نمی‌بو |
|
که آن دلبر دمی همدم نمی‌بو |
| هزاران رحمت حق باد بر غم |
|
زمانی از دل ما کم نمی بو |
|
|
| مو ام آن آذرین مرغی که فی‌الحال |
|
بسوجم عالم ار برهم زنم بال |
| مصور گر کشد نقشم به گلشن |
|
بسوجه گلشن از تاثیر تمثال |
|
|
| ز عشقت آتشی در بوته دیرم |
|
در آن آتش دل و جان سوته دیرم |
| سگت ار پا نهد بر چشم ای دوست |
|
بمژگان خاک راهش رو ته دیرم |
|
|
| بدریای غمت دل غوطه‌ور بی |
|
مرا داغ فراقت بر جگر بی |
| ز مژگان خدنگت خورده‌ام تیر |
|
که هر دم سوج دل زان بیشتر بی |
|
|
| مدامم دل براه و دیده تر بی |
|
شراب عیشم از خون جگر بی |
| ببویت زندگی یابم پس از مرگ |
|
ترا گر بر سر خاکم گذر بی |
|
|
| گلی کشتم باین الوند دامان |
|
آوش از دیده دادم صبح و شامان |
| چو روج آیو که بویش وا من آیو |
|
برد بادش سر و سامان بسامان |
|
|
| دو چشمانت پیاله‌ی پر ز می بی |
|
خراج ابروانت ملک ری بی |
| همی وعده کری امروز و فردا |
|
نمیدانم که فردای تو کی بی |
|
|
| قدم دایم ز بار غصه خم بی |
|
چو مو محنت کشی در دهر کم بی |
| مو هرگز از غم آزادی ندیرم |
|
دل بی طالع مو کوه غم بی |
|
|
| بشم واشم ازین عالم بدر شم |
|
بشم از چین و ما چین دورتر شم |
| بشم از حاجیان حج بپرسم |
|
که این دوری بسه یا دورتر شم |
|
|
| صدای چاوشان مردن آیو |
|
بگوش آوازه‌ی جان کندن آیو |
| رفیقان میروند نوبت به نوبت |
|
وای آن ساعت که نوبت وامن آیو |
|
|
| به قبرستان گذر کردم کم وبیش |
|
بدیدم قبر دولتمند و درویش |
| نه درویش بیکفن در خاک رفته |
|
نه دولتمند برده یک کفن بیش |
|
|
| دیم یک عندلیب خوشنوائی |
|
که می‌نالید وقت صبحگاهی |
| بشاخ گلبنی با گل همی گفت |
|
که یارا بی وفایی بی وفائی |
|
|
