|
| سحرگاهان فغان بلبلانه |
|
بیاد روی پر نور گلانه |
| ز آه مو فلک آخر خدرکه |
|
اثر در ناله‌ی سوته دلانه |
|
|
| بدنیا مثل مو دل سوته‌ای نه |
|
بدرد سوز غم اندوته‌ای نه |
| چسان بندم ره سیل دو دیده |
|
که این زخم دلم لو سوته‌ای نه |
|
|
| دل مو دایم اندر ماتم ته |
|
بدل پیوسته بی‌درد و غم ته |
| چه پرسی که چرا قدت ببوخم |
|
خم قدم از آن پیچ و خم ته |
|
|
| زغم جان در تنم در گیر و داره |
|
سرم در رهن تیغ آبداره |
| ندارم اختیاری از چه جوشش |
|
دل مو تاب این سودا نداره |
|
|
| به کس درد دل مو واتنی نه |
|
که سنگ از آسمون انداتنی نه |
| بمو واجن که ترک یار خود که |
|
کسیس یارم که ترکش واتنی نه |
|
|
| دل مو غیرته دلبر نگیره |
|
بجای جوهری جوهر نگیره |
| دل مو سوته و مهر ته آذر |
|
نبی ناسوته آذر در نگیره |
|
|
| نذونم لوت و عریانم که کرده |
|
خودم جلاد و بیجونم که کرده |
| بده خنجر که تا سینه کنم چاک |
|
ببینم عشق بر جونم چه کرده |
|
|
| دو چشمم را ته خون پالا کنی ته |
|
کلاه عقلم از سر وا کنی ته |
| اگر لیلی بپرسه حال مجنون |
|
نظر او را سوی صحرا کنی ته |
|
|
| مو را نه فکر سودایی نه سودی |
|
نه در دل فکر بهبودی نه بودی |
| نخواهم جو کنار و چشمه سارون |
|
که هر چشمم هزارون زنده رودی |
|
|
| شوم از شام یلدا تیره‌تر بی |
|
درد دلم ز بودردا بتر بی |
| همه دردا رسن آخر بدرمون |
|
درمان درد ما خود بی اثر بی |
|
|
| پی مرگ نکویان گل نرویی |
|
دگر رویی نه رنگش بی نه بویی |
| ز خود رو هیچ حاصل برنخیزد |
|
بجز بدنامی و بی‌آبرویی |
|
|
| به جز این مو ندارم آرزویی |
|
که باشد همدم مو لاله‌رویی |
| اگر درد دلم واجم به کوهان |
|
دگر در کوهساران گل نرویی |
|
|
| دل بی عشق را افسردن اولی |
|
هر که دردی نداره مردن اولی |
| تنی که نیست ثابت در ره عشق |
|
ذره ذره به آتش سوتن اولی |
|
|
| من دل سوته را لایق ندونی |
|
که در دیوان عشاقت بخونی |
| هزارون بارم از خونی ببو کم |
|
ز تو زیرا که بحر بیکرونی |
|
|
| یقینم حاصله که هرزه گردی |
|
ازین گردش که داری برنگردی |
| بروی مو ببستی هر رهی را |
|
بدین عادت که داری کی ته مردی |
|
|
| نپنداری که زندان خوشترم بی |
|
سرم بو گوی میدان خوشترم بی |
| چو گلخن تار و تاریکه به چشمم |
|
گلستان بی ته زندان خوشترم بی |
|
|
| ز بیداد فلک یارون امان بی |
|
امان جستن روز آخرزمان بی |
| اگر پاره کرم یخه بجا بو |
|
که وامو آسمان پرسرگران بی |
|
|
| در اشکم بدامان ریته اولی |
|
خون دلم ز چشمان ریته اولی |
| بکس حرفی ز جورت وانواجم |
|
که حرف جور پنهان ریته اولی |
|
|
| دل تو کی ز حالم با خبر بی |
|
کجا رحمت باین خونین جگر بی |
| تو که خونین جگر هرگز نبودی |
|
کی از خونین جگرها با خبر بی |
|
|
| بسوی باغ و بستان لاله وابی |
|
همه موها مثال ژاله وا بی |
| وگر سوی خراسان کاروان را |
|
رهانم مو سوی بنگاله وا بی |
|
|
| غم اندر سینه‌ی مو خانه دیری |
|
چو ویرانه که بوم آشانه دیری |
| فلک اندر دل مسکین مو نه |
|
ازین غم هرچه در انبانه دیری |
|
|
| هر آن کالوند دامان مو نشانی |
|
دامان از هر دو عالم در کشانی |
| اشک خونین پاشم از راه الوند |
|
تا که دلبر بپایش برفشانی |
|
|
| ز دل بیرون نبجتم ناله نایی |
|
ز مژگان تر مو ژاله نایی |
| شوی نایه که مو خوابت بوینم |
|
به بخت مو به چشم لاله نایی |
|
|
| چه واجم هر چه واجم واته‌شان بی |
|
سخن از بیش و از کم واته‌شان بی |
| بدریا مو شدم گوهر برآرم |
|
هر آن گوهر که دیدم واته‌شان بی |
|
|
| دلم بلبل صفت حیران گل بی |
|
درونم چون درخت پی بگل بی |
| خونابه بار دیرم ارغوان وار |
|
درخت نهله بارش خون دل بی |
|
