|
گلستان جای تو ای نازنیننم |
|
مو در گلخن به خاکستر نشینم |
چه در گلشن چه در گلخن چه صحرا |
|
چو دیده واکرم جز ته نوینم |
|
کافرم گر منی آلاله کارم |
|
کافرم گر منی آبش بدارم |
کافرم گر منی نامش برم نام |
|
دو صد داغ دل از آلاله دارم |
|
غم عالم همه کردی ببارم |
|
مگر مو لوک مست سر قطارم |
مهارم کردی و دادی به ناکس |
|
فزودی هر زمان باری ببارم |
|
هزاران ملک دنیا گر بدارم |
|
هزاران ملک عقبی گر بدارم |
بوره ته دلبرم تا با ته واجم |
|
که بی روی تو آنرا گر بدارم |
|
تو خود گفتی که مو ملاح مانم |
|
به آب دیدکان کشتی برانم |
همی ترسم که کشتی غرق وابو |
|
درین دریای بی پایان بمانم |
|
فلک بر هم زدی آخر اساسم |
|
زدی بر خمرهی نیلی لباسم |
اگر داری برات از قصد جانم |
|
بکن آخر ازین دنیا اساسم |
|
مو که مست از می انگور باشم |
|
چرا از نازنینم دور باشم |
مو که از آتشت گرمی نوینم |
|
چرا از دود محنت کور باشم |
|
الهی دشمنت را خسته وینم |
|
به سینه اش خنجری تا دسته وینم |
سر شو آیم احوالش بپرسم |
|
سحر آیم مزارش بسته وینم |
|
دلا خونی دلا خونی دلا خون |
|
همه خونی همه خونی همه خون |
ز بهر لیلی سیمین عذاری |
|
چو مجنونی چو مجنونی چو مجنون |
|
خوشا آنان نه سر دارند نه سامان |
|
نشینن هر دو پا پیچن به دامان |
شو و روزان صبوری پیش گیرن |
|
بیاد روی دلداران مدامان |
|
بعالم کس مبادا چون من آئین |
|
مو آئین کس مبو در دین و آئین |
هر آنکو حال موش باور نمیبو |
|
مو آئین بی مو آئین بی مو آئین |
|
بوره ای دل بوره باری بشیمان |
|
مکه کاری کز آن گردی پشیمان |
یه دو روزی بناکامی سرآریم |
|
باشه روزی که گل چینیم بدامان |
|
دلم از دست ته نالانه نالان |
|
اندرون دلم خون کشته پالان |
هزاران قول با ما بیش کردی |
|
همه قولان ته بالان بالان |
|
ته سر ورزان مو سودای ته ورزان |
|
گریبان بلرزان وا ته لرزان |
کفن در کردنم صحرای محشر |
|
هران وینان احوال ته پرسان |
|
ز یاد خود بیا پروا کریمان |
|
ازو کو التجا وا که بریمان |
کیه این تاب داره تا مو دارم |
|
نداره تاب این سام نریمان |
|
بوره منت بریم ما از کریمان |
|
بکشیم دست از خوان لیمان |
کریمان دست در خوان کریمی |
|
که بر خوانش نظر دارند کریمان |
|
زدست مو کشیدی باز دامان |
|
ز کردارت نبی یک جو پشیمان |
روم آخر بدامانی زنم دست |
|
که تا از وی رسد کارم بسامان |
|
دلم تنگ ندانم صبر کردن |
|
زدلتنگی بوم راضی بمردن |
ز شرم روی ته مو در حجابم |
|
ندانم عرض حالم واته کردن |
|
آنکه بی خان و بی مانه منم من |
|
آنکه بر گشته سامانه منم من |
آنکه شادمان به انده میکره روز |
|
آنکه روزش چو شامانه منم و من |
|
پشیمانم پشیمانم پشیمان |
|
کاروانی بوینم تا بشیمان |
کهن دنیا بهیچ کسی نمانده |
|
به هرزه کوله باری میکشیمان |
|
مو آن اسپید بازم سینه سوهان |
|
چراگاه مو بی سر بشن کوهان |
همه تیغی به سوهان میکرن تیز |
|
مو آن تیغم که یزدان کرده سوهان |
|
برندم همچو یوسف گر بزندان |
|
ویا نالم زغم چون مستمندان |
اگر صد باغبان خصمی نماید |
|
مدام آیم بگلزار تو خندان |
|
نوای ناله غم اندوته دونو |
|
عیار قلب خالص بوته دونو |
بوره سوته دلان واهم بنالیم |
|
که قدر سوته دل دلسوته دونو |
|
سری دارم که سامانش نمیبو |
|
غمی دارم که پایانش نمیبو |
اگر باور نداری سوی من آی |
|
بوین دردی که درمانش نمیبو |
|
به والله که جانانم تویی تو |
|
بسلطان عرب جانم تویی تو |
نمیدونم که چونم یا که چندم |
|
همی دونم که درمانم تویی تو |
|
بهارم بی خزان ای گلبن مو |
|
چه غم کنده ببو بیخ و بن مو |
برس ای سوته دل یکدم به دردم |
|
ته ای امروز دل تازه کن مو |
|
نیا مطلق بکارم این دل مو |
|
بجز خونابه اش نه حاصل مو |
داره در موسم گل جوش سودا |
|
چه پروایی کره اینجا دل مو |
|
وای از روزی که قاضیمان خدا بو |
|
سر پل صراطم ماجرا بو |
بنوبت بگذرند پیر و جوانان |
|
وای از آندم که نوبت زان ما بو |
|
چو مو یک سوته دل پروانهای نه |
|
بعالم همچو مو دیوانهای نه |
همه مارون و مورون لانه دیرن |
|
من دیوانه را ویرانهایی نه |
|
مو را ای دلبر مو با ته کاره |
|
وگرنه در جهان بسیار یاره |
کجا پروای چون مو سوته دیری |
|
چو مو بلبل به گلزارت هزاره |
|
درین بوم و برانم پرورش نه |
|
شوانم جا و روزانم خورش نه |
سری دیرم که مغزی اندرو نه |
|
تنی دیرم که پروای سرش نه |
|
مو را درد دلم خو کرده واته |
|
ندونی درد دل ای بیوفا ته |
بوره مو سوته دل واته سپارم |
|
ته ذونی با دل و دل ذونه با ته |
|
بدنیا مو نوینم کام بی ته |
|
بدس هرگز نگیرم جام بی ته |
بلرزم روز و شو چون بید مجنون |
|
ندارم یک نفس آرام بی ته |
|