جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

سر راهش افتادم از ناتوانی


سر راهش افتادم از ناتوانی    وزین ضعف کردم بسی کامرانی
کسی کاو به دل ناوکش خورد گفتا    که شوخی ندیدم بدین شخ کمانی
ز چشمی است چشم امیدم که هرگز    به کس ننگرد از ره سرگرانی
زبان از شکایت بر دوست بستم    ز بس یافتم لذت بی‌زبانی
نشان خواهی از وی، ز خود بی‌نشان شو    که من زو نشان جستم از بی‌نشانی
کسی داند احوال پیران عشقش    که پیرانه سر کرده باشد جوانی
به هجران مرا سهل شد دادن جان    که سخت است دوری ز یاران جانی
دریغا که از ماه رویان ندیدم    به جز بی وفایی و نامهربانی
شنیدن توان نغمه‌ی ارغنون را    چو ساقی دهد باده‌ی ارغوانی
من و زخم کاری، تو و دل شکاری    من و جان سپاری، تو و جان ستانی
تو و عشوه کردن، من و دل سپردن    تو و جان گرفتن، من و جان فشانی
بکش خنجر کین به جان فروغی    به طوری که خواهی، به طرزی که دانی


همچنین مشاهده کنید